آوای مرز : روزگاری نه چندان دور ششمین دریاچه شور جهان، بزرگترین دریاچه شور خاورمیانه و بزرگترین دریاچه کشور محل رفت وآمد کشتی های تفریحی، باری و مسافری بود.کشتی هایی همچون حمزه، نوح ، آرتمیا وسپه که روزی در این دریاچه برای حمل ونقل لنگر می انداختند.
اکنون سال هاست که کشتی های دریاچه چنان در باتلاق نمک و باتلاق بی تدبیری مسئولان گیر افتاده که دیگر نیازی به لنگر انداختن ندارد.
اکنون دریاچه نفس های آخرش را می کشد و می توان گفت شنا کردن، کشتی رانی در این دریاچه به تاریخ پیوست.شاید برای نسل های آینده باور اینکه روزی در دریاچه ارومیه محل لنگر انداختن کشتی ها بوده غیر قابل باور باشد برای همین خبرنگار ایسنا پای صحبت چند تن از ناخدا های موسفید کرده در کشتی های دریاچه ارومیه نشست تا به روزگار پر آب دریاچه سفری کنیم.
در حق دریاچه ارومیه جفا شد
ناخدا حمزه پورحسینی ۸۱ساله در گفت وگو با ایسنا که ۳۸سال سابقه ناخدای و کشتیرانی دارد و در سال ۱۳۷۵ بازنشسته شده است،گفت: کشتی حمزه را خودم ساختم و به همین دلیل اسم کشتی را حمزه گذاشتند.
وی افزود: علاوه بر کشتی رانی ؛کار ساخت و مونتاژ کشتی نیز انجام می داد.
ناخدا حمزه یادآور شد: به غیر از کشتی حمزه او در کشتی سپه ، مدائن، سهند ونوح کار کرده و مونتاژ کشتی نوح را خودش انجام داده است.
وی با افسوس از به گِل نشستن کشتی ساخت خودش در ۹کیلومتری از ساحل دریاچه ارومیه خاطر نشان کرد: روزی افتتاح کشتی حمزه بهترین روز زندگی کاری من بود اوایل انقلاب بود که کشتی حمزه با حضور وزیر راه وقت افتتاح شد در آن روز آب دریاچه عرشه کشتی را با هر موج خیس می کرد، اما حالا چه سالهاست در نمک دفن شده است.
ناخدا حمزه ادامه داد: با دریاچه بد کردند و در حق آن جفا شد، همه مردم آذربایجان غربی و شرقی از این دریاچه خاطره دارند نباید بگذارند این دریاچه با خاطره هایش دفن شود.
خاطرات کار بروی عرشه کشتی آرتمیا و سپه قلبم را می لرزاند
ناخدا صادق ابوالقاسمی یکی دیگر از ناخدای کشتی های دریاچه ارومیه در گفت وگو با ایسنا افزود: متولد سال ۳۳است و از سال ۵۲ به مدت ۳۱سال کاپیتان کشتی های باری و مسافری دریاچه ارومیه بوده است.
وی تصریح کرد: روزی نیست که با حسرت به گذشته نگاه نکنم و خاطرات کار بروی عرشه کشتی آرتمیا و سپه قلبم را نلرزاند.
ناخدا ابوالقاسمی اظهار کرد: چند مورد اتفاق افتاده که از ارومیه به تبریز یا برعکس ماشین عروس جابجا کردیم و این بهترین خاطرات من بود.
وی که آن زمان ساکن بندرشرفخانه بود یادآور شد: خشکی دریاچه ارومیه و به گل نشستن کشتی ها غمی بزرگ است مخصوصا برای من که ۳۱سال از عمرم را بروی این کشتی ها گذرانده ام.
ناخدا صادق اظهار کرد: قبل از اینکه پل میانگذر را احداث کنند روزی چند نوبت بار و مسافر از این مسیر به ارومیه و تبریز جابجا می کردیم اما با احداث پل میانگذر و پایان عمر کاری کشتی های مسافری و باری دریاچه هم روز به روز خشک شد.
به گزارش ایسنا، امروز طبق گفته کارشناسان، ۹۵ درصد از نگین فیروزه ای ارومیه خشک شده ، وعده و وعیدها عملی نشد و خاطرات چند نسل از مردم منطقه به همراه کشتی های دریاچه ارومیه در شوره زار نمک دریاچه دفن شدند.
مردم آذربایجان امید دارند دوباره زندگی به چی چست برگردد ، دوباره خط سیر مهاجرت پرندگان مهاجر دریاچه ارومیه را ببینند ، دوباره صدای بوق کشتی آرتمیا، حمزه و.. را بشنوند و دوباره عصر جمعه ها در کنار ساحل دریاچه ارومیه غروب خورشید را تماشا کنند.
