آوای مرز – آزاد یوسفی راد / یاداشت یک خبرنگارسنی مذهب از ارومیه : نوشتن از هر رخداد، جریان یا شخصیتی مستلزم کمی کاوش و کسب اطلاعات لازم از سوژه مورد نظر است اما وقتی صحبت از اقیانوسی چون #حسین(رضی الله عنه)در میان باشد، ماجرا متفاوت است؛ لیکن آب دریا را اگر نتوان کشید هم به قدر تشنگی باید چشید!
شرایط امروز جهان اسلام و دسیسه های دشمنان قسم خورده آن، چنگ زدن به اعتقادات مشترک که گوشه ای از همان ریسمان الهی است را می طلبد و به عنوان یک خبرنگار سنی مذهب بر خود لازم دانستم پرده از باور مردمی که در بین شان زندگی می کنم بردارم.
از کودکی که ارتباط خوبی با مسجد زادگام راژان داشتم ودر حلقه ها و نشست های مذهبی آن شرکت می کردم پی بردم که جایگاه پیامبر ﷺ و اهل بیت ایشان در بین اهل سنت از هر مذهبی که باشد؛ بسیار والا و خط قرمز اعتقادات آن ها محسوب می شود این یک شعار نیست بلکه واقعیتی است که همواره دشمنان مان خواسته اند آن را وارونه جلوه دهند!
امام حسین(رض) که تربیت یافته بدون واسطه الگوی بشریت یعنی همان صاحب خلق‌عظیم؛ حضرت محمدمصطفی ﷺ و فرزند فاطمه زهرا( سلام علیها) سرور زنان بهشت و حضرت علی کرار(کرم الله وجهه) است دارای جایگاهی ویژه در بین مسلمانان جهان است که بی شک تمسک صادقانه و مخلصانه به آن جایگاه رفیع، خود می تواند یکی از مهمترین عوامل وحدت در جهان شکاف افتاده اسلام باشد.
از زبان بسیاری از عالمان اهل سنت و تورق کتاب های معتبرمان پیرامون حادثه عظیم کربلا پی بردم زمانی که دین و سرنوشت امت مسلمان در دست یک انسان نااهل، ناتوان، نالایق و ضعیف افتاده بود، حضرت حسین رضی‌الله‌عنه تشخیص داد که اگر این وضعیت ادامه داشته باشد تمام خون‌هایی که صحابه در بدر و احد و حنین داده‌اند به‌هدر می‌روند و دین و دیانت مردم برباد می‌رود، لذا به‌خاطر حفاظت از دین، اصلاح آن قیام کرد؛ قیامی که یکی از افتخارات جهان اسلام به شمار می رود و تا کنون نیز الگوی صدها قیام دیگر در ممالک اسلامی بوده است و خواهد بود.
امام حسین و یارانش در این امتحان الهی سربلند شدند؛ آنان جام شهادت را نوشیدند، به مظهر مبارزه با ظلم و بی عدالتی در جهان شهرت یافتند و به ملاقات پروردگار رفتند، اما یزید و یزیدیان و کسانی که دستشان را به خون امام حسین و یارانش آغشته کردند، به عذاب الهی مبتلا شدند، رسوا شدند و مورد نفرین و ملامت دنیا قرار گرفتند؛ حکومت یزید بیش از ۴ سال دوام نیاورد و پس از اینکه به مریضی مهلکی مبتلا شد از دنیا رفت، و همه کسانی که به هر نحوی در شهادت حضرت حسین نقش داشتند به عذاب الهی گرفتار شدند.
هیچ مسلمان اعم از سنی و شیعه و حتی هیچ انسان سنگدلی نیست که از حادثۀ دردناک کربلا و مصیبت‌هایی که بر حضرت حسین و یاران وفادارش گذشت ناراحت و دلخون نباشد!
به عنوان یک جوان سنی مذهب می گویم کاش ما نیز در دوران امام حسین می بودیم و به ندای امام حسین که فرمود: «هل من ناصر ینصرنی» لبیک گفته و ایشان را نصرت و یاری می کردیم.
اینکه اهل‌سنت در سالگرد شهادت یا وفات بزرگان صحابه و اهل‌بیت لباس سیاه نمی‌پوشند و به شیوۀ رایج مراسم عزاداری برگزار نمی‌کنند به معنای نبود محبت یا بی‌تفاوتی نسبت به مصایبی که بر این بزرگان روا داشته شده نیست، بلکه این موضوع به فتوای فقهی اهل‌سنت برمی‌گردد که مستنبط از آیات و احادیث است و گرنه محبت به اهل بیت مکرم و صحابه جلیل القدر جزو اعتقادات لایفنک اهل سنت به شمار می آید.
امید آنکه این ایام بهانه ای برای وحدت واقعی و صادقانه بین شعیان و اهل سنت در سراسر این کره خاکی و علی الخصوص ایران عزیزمان باشد و بتوانیم دست دشمنان جهان اسلام را از ایجاد شکاف و دشمنی در بین خود کوتاه کنیم؛ قطعا این کار در زمره اموری است که خداوند از تحقق آن خشنود خواهد شد؛ بیایم خداوند را از جامعه خود راضی نگاه داریم، بی شک او نیز به مصداق آیه ((فَاذْکُرُونِی أَذْکُرْکُمْ)) به دادمان خواهد رسید.
