آوای مرز / دکتر جلیل آهنگرنژاد – کردپرس : ” در چنین روزهای دشواری، با شرایط مدارس هم آشنایی کامل دارم و یقین می‌دانم که در هیچ صورتی، امکان رعایت کامل پروتکل‌های بهداشتی در مدارس ایران وجود ندارد. حالا ممکن است مدرسه ای بزک شود و به عنوان نمونه از بوق های مختلف به مردم نشان داده شود که ما چنینیم و چنانیم”.
آزموده را آزمودن خطاست!. اما ما مدام در حال آزمودن «آزموده‌ها» هستیم. کاری که سالهاست به آن خو گرفته ایم و عقوبتش را هم دیده و چشیده ایم اما هر بار به شکلی دیگر آن را امتحان می کنیم تا حاصل جمع، همان انبوه اندوهی باشد که زندگی مان را تحت تاثیر قرار داده است.
خودم را از جمله‌ی افرادی می‌دانم که با مخوف‌ترین چهره‌ی «کروناویروس» روبرو شده‌است. برادر جوانم شب‌های بسیاری است که در بخش مراقبت‌های ویژه‌ی بیمارستانی در غربت ایلام بستری است. شب‌هایی که ده‌ها خانواده با دلواپسی تمام، با دلی بین زمین و آسمان بی‌قرارند و شبهایمان گاه یکسال طول می کشد تا به صبح برسد!
در چنین روزهای دشواری، با شرایط مدارس هم آشنایی کامل دارم و یقین می‌دانم که در هیچ صورتی، امکان رعایت کامل پروتکل‌های بهداشتی در مدارس ایران وجود ندارد. حالا ممکن است مدرسه ای بزک شود و به عنوان نمونه از بوق های مختلف به مردم نشان داده شود که ما چنینیم و چنانیم. ولی واقعیت امر را مردم بسیار بیشتر و پیشتر از برخی تریبون ها می فهمند. می دانند که کشور در وضعیت تحریم است و منابع مالی وزارت آموزش و پرورش حال و روز خوبی ندارد و «قس علی هذا»
«کرونا فقیر و غنی نمی شناسد. کوچک و بزرگ نمی پرسد!» اینها را بارها از تریبون‌ها دیده و شنیده ایم. اما چرا در چنین اوضاع خطرناکی خود را آماده‌ی سنگین ترین اتفاقات احتمالی می کنیم!؟ آیا تصمیم گیران در کشور می دانند که بزرگترین قربانیان چنین تصمیماتی، معلمان هستند!؟ همان‌هایی که روزگاری، شأن و شکوهی داشتند و حالا نیست! همان‌هایی که حقوقشان برای یک زندگی متوسط کافی بود و حالا نیست! و فردایی که بگویند فلان معلم تا دیروز بود و حالا نیست…! چه کسی قرار است به خانواده هایی پاسخ دهد که فرداهای احتمالی با دلواپسی تمام، با دلی بین زمین و آسمان بی‌قرار خواهند بود و شب‌هایشان گاه یکسال طول خواهد کشید تا به صبح برسد!؟
آیا همین مسؤولان عزیز، خود می‌توانند به جای یک سال، تنها یک روز و در یک کلاس، ایام کاریِ خود را بگذرانند؟ بی تردید هیچ کدام از مسؤولان برنامه‌ریز، این کار را نخواهند کرد. البته اصولاً برنامه‌ریزان با کلاس و کلاسداری بیگانه اند اما برنامه می نویسند…!
چرا چنین تصمیماتی گرفته می شود!؟ آنچه مایه‌ی نگرانی است، قیاس مدارس ایران با کشورهای پیشرفته‌ای است که امکاناتشان نسبت به ما در برخی مواقع فاصله‌ای کهکشانی دارد و لابد می گویند آنها کلاس هایشان را برگزار می کنند ما هم برگزار می کنیم و البته عاقلان دانند که «میان ماه من تا ماه گردون / تفاوت از زمین تا آسمان است.» براستی ایده‌پردازانی که بچه‌ها را به مدارس می‌کشانند، در نبرد نابرابر «کروناویروس» جوجه‌هایشان را آخر پاییز نه! که اول پاییز خواهند شمرد!
