به یاد ۱۷ اسفند خونین پیرانشهر / مظلومیت دیار قندیل نشینان

 شیپور جنگ در سرزمین ما چند صباحی بود که به صدا در آمده بود، هنوز مردم شهر و دیار ما غبار فقر و محرومیت دوران ستم شاهی را بر چهره داشتند و هنوز دیو ستم و نابرابری از پهن دشت دیار با صفای ما رخت بر نبسته بود هنوز مردان و زنان و جوانان و کودکان ما روی آسودگی به خود ندیده بودند، هنوز بلبلان نغمه خوان باغ و بوستان دیار ما آهنگ شادی بهاری سر نداده بودند، هنوز خورشید عالمتاب یخ های زمستان شهر و دیارمان را ذوب ننموده بود، هنوز فرشته علم و آگاهی ابلیس جهل و نادانی را از سرزمین ما به تمامی نرانده بود.  هنوز صدای خنده و شادی کودکانمان در پیش آمدن بهار خرم در پیچ و خم کوچه های شهر به تمامی نپیچیده بود، هنوز تعطیلی آخرین روز هفته آرامش کافی به مردمان شهر نداده بود، هنوز عقربه های ساعت به زمان ۳/۲۰ دقیقه بعد از ظهر جمعه هفدهم اسفند ۶۳ نرسیده بود، هنوز آسمان شهر از پرواز کبوتران سفید بال خالی نگشته بود و شاید، هنوز جوهر فرمان فرماندهان ارتش معدوم بعثی خشک نشده بود که ناگهان صدای غرش مرگبار کرکس های اهنین و خون آشام دشمن سکوت زیبای بهشت کوچکمان را در هم شکست، دد منشانه آمدند و شهید کردند و سوزاندند و ویران کردند و رفتند.

راستی در آن دوران سخت بر پیرانشهر چه گذشت ناله های پدران و مادران از دست داده، مجروحان زجر کشیده و آه و فغان یک ملت با دود و آتش و خون در آسمان نیلگون شهرمان عجین گشت و باز سند دیگر بر استقامت و پایداری مردم ما و جنایات دشمن بعثی در بارگاه الهی و تاریخ کشورمان گره خورد.ای سرزمین من چه رازها که در سینه داری، ای کوه های سر بع فلک کشیده که استقامت نمودید، ای ابرهای بهاری که پس از جمعه خونین پیرانشهر در اوج مظلومیت این مردم خون گریه کردید. ای بهار زیبا که از راه رسیدی و به پاس خون های شهیدان به همه ما مژده پیروزی و خبر خوش نابودی دشمن بعثی را نوید دادی.