آوای مرز : آماری که مدیرعامل ستاد معاینهفنی خودروهای تهران روایت کرده، حاوی فاجعه‌ای است که بر صنعت خودروسازی کشور مستولی گشته و باید خواب را از سر مسئولین امر برباید.
شادی مالکی از نقایص فراوان در خودروهای تولید جدید کارخانه‌ها صحبت و اشاره کرده: «خودروهای تازه‌سازی هستند که مشمول معاینهفنی نیستند اما جهت دریافت معاینهفنی برتر و به‌منظور برخورداری از تخفیف‌های منظور شده در طرح ترافیک، به مراکز معاینهفنی مراجعه می‌کنند. جالب اینجاست که تفاوتی بین مردودی این خودروها با خودروهایی که مشمول معاینهفنی هستند، مشاهده نمی‌شود. خودروهایی هستند که تنها یک یا دو سال از ساخت آن‌ها می‌گذرد اما در سیستم ترمز و آلایندگی نقص دارند. بنابراین نیاز است که در خصوص دوره معافیت خودروهای تازه‌ساز از دریافت معاینهفنی، تجدید نظر شود.»
این اظهارات را باید وزارت صمت، نمایندگان مجلس و هر شخص و دستگاه و نهادی که بی‌چون و چرا پشت این صنعت و دو خودروساز بزرگ کشور ایستاده، بارها و بارها گوش دهند. خودروهای تازه‌سازی که قاعدتاً تا چندین سال نباید کوچکترین مشکلی داشته باشند اما از نقایص ساختاری و خطرناک رنج می‌برند و خودروسازان هیچ تلاشی برای رفع مشکلاتشان نکرده و هر روز کیفیت آن‌ها رو به نزول می‌رود.
بدون تردید ماجرا فراتر از این‌هاست و آماری که مدیرعامل ستاد معاینهفنی تهران ارائه کرده، محدود به خودروهایی است که در تست‌های مراکز، عیوبشان مشخص می‌شود. تعداد بسیار زیادی از خودروها در سطح شهر تردد می‌کنند که مالکین آن‌ها نیازی به دریافت معاینهفنی برتر به‌منظور بهره‌مندی از تخفیفات طرح‌ترافیک ندارند و تا چهار سال هم گذرشان به مراکز معاینه فنی نمی‌افتد اما آلایندگی‌ها و دیگر نقایصشان، نصیب شهروندان و مالکینشان می‌شود.
حال این سوال مطرح می‌شود که آیا روشن‌شدن ابعاد مختلفی از فجایع صنعت خودروسازی، چشم و گوش مسئولین امر را باز نمی‌کند؟ حمایت‌های بی‌حد و حصر و بعضاً غلطی که در طول سالیان مختلف از سوی سیاسیون صورت گرفته، چقدر در ارتقای کیفیت محصولات دو خودروساز اصلی کشور موثر بوده است؟ آیا به اسم حمایت از تولید ملی، رواست که این محصولات پر عیب و نقض و قدیمی با قیمت‌های گزاف به مردم فروخته شود؟
هر چند که تقلیل موضوع به خودروسازان، جفاست زیرا که بخش اعظمی از کیفیت خودروها مربوط به سطح نازل لوازمی است که قطعه‌سازان داخلی تولید می‌کنند؛ آن‌هایی که از این انحصار، بهره‌های بسیاری برده و از عدم ورود رقبای دیگر به صنعت خودروسازی طرفداری می‌کنند؛ تولیدکنندگانی که با کوچکترین نوسان ارزی به قیمت محصولاتشان اضافه اما از تلاش برای ارتقای کیفی کالاهایشان دریغ می‌کنند.
متولیان امر و سیاسیون با برداشت غلط از مسئله تولید داخلی، عقب‌ماندگی و تنزل کیفیت را نهادینه کرده‌اند؛ خودروساز و قطعه‌ساز با هم بر سر این سفره رنگین در حال ارتزاق هستند! آقایان چشم‌ها و گوش‌ها را باز و مشاهده کنند که در بطن صنعت خودروسازی کشور چه فجایعی می‌گذرد. هر چند شاید عده‌ای این مباحث را به سیاه‌نمایی تعبیر کنند اما این سیاه‌نمایی نیست، بلکه واقعیت‌های موجود است که ابتدا باید آن‌ها را پذیرفت تا بعد در پی رفعش برآمد!
