آوای مرز : مرحوم گلزار پس از انقلاب و در دهه ۷۰ به دولت مرحوم هاشمی رفسنجانی طرح اتوبان تهران – شمال را پیشنهاد داده بود و هاشمی رفسنجانی هم دستور داده بود تا این پروژه توسط وی انجام شود و در عوض به عنوان دستمزد، زمینی در انتهای آزاد راه تهران – شمال برای اجرای شهرکی جدید در اختیار او قرار گیرد اما با مخالفت مجلس و بعضی رسانه‌ها روبه‌رو شد و ناکام ماند.
در یادداشتی در روزنامه اطلاعات آمده است: «رحمان گلزار شبستری، سازنده شهرک اکباتان تهران و یکی از بزرگترین کارآفرینان ایران، دیروز در ۹۲سالگی در فلوریدای آمریکا درگذشت. او که فارغ‌التحصیل دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران بود، ساخت شهرک اکباتان را در سال ۱۳۴۵ آغاز کرد و اکنون آن شهرک یکی از معروف‌ترین شهرک‌های تهران است که با وجود گذشت بیش از نیم‌قرن هنوز کمتر شهرکی در تهران به پای استانداردهای آن از هر نظر می‌رسد.
داستان مالک‌شدن اتفاقی ۱۰۰ هزار متر مربع از زمین‌های فعلی شهرک اکباتان توسط گلزار و خرید مابقی زمین‌ها از نظام‌السلطنه مافی، یکی از رجال قاجار، و ایده‌پردازی این شهرک در جای خود داستانی شنیدنی است.
به گفته مرحوم گلزار اکباتان اولین شهرک و مجموعه ساختمانی در دنیاست که ۱۰۰ درصد ساختمان و ۱۰۰ درصد فضای سبز است. یعنی دو میلیون و ۴۰۰ هزار متر مربع ساختمان و دو میلیون و ۴۰۰ هزار متر مربع فضای سبز در اکباتان وجود دارد.
با این حال موضوع و سوال موجود فراتر از خدمات شایسته مرحوم گلزار و ورای هرگونه قضاوت حاشیه‌ای درباره اوست. سوال این است که چرا در دهه‌های اخیر مردان کارآفرینی چون مرحوم گلزار کمتر تکثیر یا به حاشیه رانده شده‌اند و چه عوامل و دست‌هایی در کار بوده که چنین ژنرال‌های بی‌یال‌وکوپال اما پرافتخار عرصه کارآفرینی و اقتصاد در میدان نباشند یا امکان رشدونمو پیدا نکنند؟
بی هیچ قضاوتی و صرفا از دیدگاه اقتصادی باید به اسامی و نام‌ها نگاه کرد: خیامی‌های ایران‌ناسیونال، متقی ایروانی کفش ملی، ارجمند کارخانه ارج، خسروشاهی کارخانه مینو، حاجی برخوردار پارس الکتریک، اشتهاردیان آزمایش، عمیدحضور کفش بلا، اخوان پارس‌خودرو، برادران رضایی فولاد اهواز و هپکو، خلیلی بوتان، ابتهاج سمیعی سیمان تهران و بسیاری نام‌های بزرگ دیگر در اقتصاد این کشور منشا اثر بوده‌اند و اثراتشان پس از دهه‌ها قابل مشاهده و بهره‌برداری است.
با این حال این اسامی و البته خدماتشان اخیرا کمتر تکرار شده است و این سوالی بزرگ در درستی راه رفته اقتصاد ایران ایجاد می‌کند که باید بدان پاسخ داده شود. باید به صراحت پرسید چه بر اقتصاد ایران رفته که این گونه سرمایه‌هایش را به انزوا کشانیده و نه‌تنها به آنها که به تازه‌نفس‌ها هم کمتر مجال رشد و نمو و کارآفرینی می‌دهد؟ کدام اقتصاد را سراغ دارید که به بازگشت ژنرال‌هایش به عرصه جواب منفی داده و کاری کند که تجربه‌هایشان با پیکرشان به خاک سپرده شود؟ شاید ندانید که همین مرحوم گلزار پس از انقلاب و در دهه ۷۰ به دولت مرحوم هاشمی رفسنجانی طرح اتوبان تهران – شمال را پیشنهاد داده بود و هاشمی رفسنجانی هم دستور داده بود تا این پروژه توسط وی انجام شود و در عوض به عنوان دستمزد، زمینی در انتهای آزاد راه تهران – شمال برای اجرای شهرکی جدید در اختیار او قرار گیرد اما با مخالفت مجلس و بعضی رسانه‌ها روبه‌رو شد و ناکام ماند. در نهایت این که شاید پس از این همه سال اقتصاد ایران باید چشم ها را بشوید و جور دیگر ببیند که راز شکوفایی اقتصاد کشور و رهایی از مشکلات در این برهه حساس، تکیه بر توان رایگان کارآفرینان است.»
ناگفته نماند کارآفرینان زیادی هم در استان آذربایجان غربی هستند که اگر با این روند پیش برود نام و یادشان به فراموشی سپرده می شود.
