آوای مرز / عبدالسلام معروفی : ایرانی در هر کجا باشد چه این ور آب باشد یا اون ور آب ، شمال باشد یا جنوب ، غرب باشد یا شرق ، مرکز باشد یا حاشیه ؛ برایش فرقی ندارد مهربانی، محبت و نوعدوستی در وجودش ریشه دوانیده، تاریخ اساطیر ایرانی با عشق و محبت عجین گردیده و این مساله فقط مختص سیل بی خانمان این روزها در اقصی نقاط مختلف کشور نیست ، شامل افسر و غیر افسرش ، نظامی و غیرنظامی، بسیجی و لباس شخصی اش، کارمند و بازاری، ندار و دارا و… هم نمی شود ، همه و همه به نوعی ندای مهربانی در سر دارند و ساز نوعدوستی کوک می کنند.
وقتی به تاریخچه زندگی ایرانیان از دوران کهن و باستان و همچنین به سال های انقلاب می نگریم همه برگ های پرزرق و برق این تاریخ پرفراز و نشیب مالامال از گذشت ، جهاد، ایثار و فداکاری است و ایرانی را ذاتا موجودی اجتماعی می خوانند اما نمی دانم چرا در حوزه اجرایی کردن کارهای ” وَتَعَاوَنُوا عَلَى الْبِرِّ وَالتَّقْوَىٰ ۖ”می لنگد و هنوز در این حوزه خیلی کار داریم! که احساس می شود بخشی از ایراد وارده بر این کار به متولیان امر و مسوولان مربوطه بر می گردد که نتوانسته اند مقوله تعاون و همکاری را در جامعه نهادینه سازند و اگر سیستم اداری و اجرای ما می خواهد موفق شود، باید کارها و امورات را به خود مردم واگذار کند و هر کجا مردم وسط میدان بوده اند! مشکلات خیلی راحت تر حل شده و این مهم در طول ۴۰ سال عمر انقلاب به خوبی خود را نشان داده و چه بسا این مردم بودند که انقلاب کردند و مشغول پاسداری و حراست و حفاظت از انقلاب و داشته های خود هم هستند؛ ولی بهرحال هر کجا ندا و نوای همدلی و کمک خوانده شود بعید به نظر می رسد ایران و ایرانی لبیک گویان وارد صحنه و کارزار نشود ؛ از میدان جنگ گرفته تا صحنه بزم و رزم وقایع و بلاهای که خالق جهان هستی به آزمایش بر سر مردم می آورد.
شاعر بلندآوازه ایران زمین؛ سعدی ( علیه الرحمه) می گوید؛
بنی‌آدم اعضای یکدیگرند
که در آفرینش ز یک گوهرند
چو عضوی به‌درد آورَد روزگار
دگر عضوها را نمانَد قرار
تو کز محنت دیگران بی‌غمی
نشاید که نامت نهند آدمی
و نقل است این شعر استاد بلحاظ اهمیت و تأثیر گذاری بر سر درب « سازمان به اصطلاح ملل » نقش بسته است.
حال این روزهای ایران در هر گوشه اش مصداق تعبیر و تایید این گفته سعدی شیرازی است که جان برخی از هم ولایتی هایش هم در سیلاب اخیر قربانی سوءمدیریت گذشتگان شد، می باشد و مردان و زنان ایرانی، کودکانش، بزرگ و کوچک هر آنچه در چنته دارند در طبق اخلاص نهاده و بقولی یکی از دوستان « همه دارایی » خود را که فقط یک نایلون میوه هست روانه و راهی مناطق آسیب دیده می کنند، یا اینکه افسر ارتشی با اخلاص تمام و بدون حاشیه کمرش را خم می کند تا پیرزنان سیل زده کمر وی را پل عبور قرار دهند « همان اندازه که برخی از فرصت طلبان و مفسدین و خائنین هم کمر مردم را نقطه حرکت خود برای طمع ورزی و خیانت به بیت المال قرار داده اند » ، یا اینکه « حاجی شیعه» « ماموستای سنی » را بر « دوش و کول » خود سوار می کند تا از سیل عبورش دهد، « دختران و پسران » گروه‌های جهادی که در مناطق سیل زده مشغول خدمات رسانی به مردم آسیب دیده هستند، و خیلی های دیگر از صاحب مسند و بی مسند در این مناطق هستند که گمنام و بدون حاشیه مشغول خدمات رسانی به مردم و حل و فصل مشکلات پیش رو که کم هم نیستند، می باشند.
هنوز عرق مردمان این دیار برای کمک به مناطق زلزله آذربایجان شرقی و کرمانشاه خشک و لای لای مادران داغدیده قطع نشده که سیلابی دیگر جان دهها نفر را گرفت و صدها نفر را هم زخمی کرد ؛ ولی بهر حال این روزها در هر کوی و برزن گام می نهی، « ندای اعلام همدردی » با مناطق آسیب دیده می شنوی ، مردم ایران در کمک به همنوع خود « بی نظیرند » همین دو سال قبل بود که بالغ بر دهها میلیارد تومان برای کمک به مناطق زلزله زده کرمانشاه جمع آوری شد و این روزها هم برغم همه مشکلات معیشتی و اقتصادی مردم پای کار هستند و انقلابی دیگر در دل و روان مردم دیده می شود و این نشان می‌دهد که انسانیت، نوعدوستی و کمک به همدیگر در این سرزمین هنوز زنده است؛ « آذربایجان غربی هم که مهد تمدن و تاریخ و سرزمین اقوام و مذاهب ایرانی است پیشگام کارهای خیر بوده و با اعزام کمک ها و کاروان های مردمی و راه اندازی پویش های انسانیت پیشگام کارهای خیر و خداپسندانه است » و این همدلی و همراهی مذهب، قومیت و سیاست هم نمی شناسد تا ثابت کند ایران زمین « سرزمین مهربانی » است و دفاع مقدس هنوز ادامه دارد…
