آوای مرز / عبدالسلام معروفی : هشتم مهر هر سال برابر سی ام سپتامبر، «روز جهانی ناشنوایان» نامگذاری شده است.هدف از این نام گذاری، ارتقای فرهنگ ارتباط با ناشنوایان، دانسته هایی از زبان اشاره و آگاهی سیاست مداران و همچنین عموم مردم از مشکلاتی است که این قشر با آن رو به رو هستند.
چند ماهی است افتخار خدمتگذاری در عرصه ای را پیدا کرده ام که کار کردن در این فضا برای من و خیلی ها بسیار سخت می گذرد البته در حالی که بسیار سخت می آید اما دلنشین و شیرین ؛ خیلی ها جرات فعالیت در این عرصه را ندارند. دنیایشان با سکوت می‌گذرد ؛ با اشاره و لب‌خوانی. به چشم‌هایشان که نگاه می‌کنید، پر از مهر، محبت و عشق است. احترام را خوب می دانند، بزرگی و کوچکی را می شناسند، کسی که با این مجموعه ها کار می کند هم باید از نامش بزند و هم از نانش.فعالیت در این حوزه هم عشق می خواهد و هم پشتکار و زندگی اش را باید وقف این کار بکند.
چند صباحی است در جمع جنابان دباغی، یوسفیان پور، داداش خانی، سلماسی ، باقری ، مهدی عزیز و خیلی های دیگه از جمله پسران خوبی همچون قادر، سجاد ، مهرداد، اصغر، آرش ، بهروز ، حمیدرضا ، رامز، سینا، علی، هادی، برهان، مجتبی، ادریس، بهزاد، بهمن، پیمان، فراز، توحید، حسین، امیر، رضا، جعفر، اکبر، ستار، صمد، دیار، احمد، محمد، عبدالباقی، عبدالسلام، آزاد، حمید، کامران، یونس، سیامند، یحیی و دخترانی از جمله زیبا، زهرا، ندا، فاطمه، کوثر، شادی و غیره هستم ، افتخاری بس بزرگ و شیرین که بدون شک قسمت خیلی ها نخواهد شد و از این بابت خدا را شاکرم.
پسران و دخترانی که خداوند متعال بجای نعمت شنیدن و صحبت کردن نعمت محبت و عشق و درک کردن را به آنها عطا فرموده است.خداوند گرچه از بعضی ها نعمت شنیدن ، دیدن ، حرف زدن و . . . را می گیرد ولی در عوض قدرتها و توانمندی های فراوان و گسترده ای را می دهدکه خیلی از افراد دیگر از آن محروم هستند که براستی می شود گفت این پاک زیستان ، توانمندان راستین روزگاران هستند.
انتظار این جامعه خیلی بالا نیست ؛ گله مند هستند از نامهربانی‌هایی که بر آنها رفته و انتظار روزی را می‌کشند که به راحتی دیگران، مدرسه و دانشگاه بروند ، راحت تر تاکسی بگیرند و به کارهای اداری و بانکی‌شان برسند. ناشنوایان ایرانی ، جامعه‌ای عموما تحصیلکرده‌اند، اما از یافتن کار عاجز‌ند و هر روز این سوال برایشان پیش می‌آید که سهم ۳درصدی معلولان از مشاغل دولتی کجا گم شده است؟
از دنیای رنگارنگ و شلوغ رسانه‌ها، آرزوی نشستن روبه‌روی جعبه جادویی را دارند، تا اخبار را رصد کنند و سریال دلخواه‌شان را دنبال کنند . اگر تصادف کنند، خبردادن به اورژانس برایشان سخت‌ترین کار است و هفته جهانی ناشنوایان تنها زمانی است که آنها را به جامعه گوشزد می‌کند و مشکلات‌شان را به رخ می‌کشد، بعد از گذر از آن دوباره به جزیره تنهایی‌شان سپرده می‌شوند، تا هفته‌های دیگر.
گام های ارزشمند و مهمی در این مدت اندک برداشته شده که در نوع خود بی نظیر می باشد و هیات استان پیشقراول اولین های کشوری بوده است ولی باید با کمک همه اعضا و متولیان امر این راه ادامه یابد و کارهای بهتر دیگری هم انجام گیرد ؛ هر چند حوزه کاری نگارنده ورزش است و ۱۷ تا رشته پردردسر و پرچالشی که در این هیات جا گرفته که خیلی از هیات ها فقط یک رشته آن را دنبال و راهبری می کنند و بدلیل کمبود امکانات ، اعتبارات ، مشکلات، چالش های پیش رو و گاها کم لطفی ها و گستردگی فعالیت ورزشی در این حوزه باعث شود نتوانی به آرزوهایی ابتدای آنها دست یابی ؛ از همین تریبون و به بهانه این روز از همه متولیان امر عاجزانه درخواست دارم بدلیل فراوانی مشکلات پیش رو و جایگاه گمنام این ورزشکاران که کم هم نیستند که برخی از آنها در عرصه های ملی و بین‌المللی درخشیده و می درخشند کمک کنند تا بتوان مشکل معیشت و درآمد آنها که به یک معضل تبدیل شده را به حداقل رساند و همچنین انتظار می رود در اختصاص جوایز و امکانات ورزشی بمانند سایر قهرمانان ، مدال آوران و ورزشکاران با آنها برخورد شود.
روزتان مبارک
✅رئیس هیات ورزش های ناشنوایان استان آذربایجان غربی
