آوای مرز : ترامپ در توییتی ترکیه را تهدید کرد که اگر بخواهد به کُردهای سوریه حمله کند، اقتصادش نابود خواهد شد.
به گزارش کُردپرس، شب گذشته دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا در توییتی شدیدالحن ترکیه را تهدید کرد و نوشت: «اگر ترکیه به کُردها حمله کند اقتصادش را ویران می کنیم ». این سخت ترین و عجیب ترین موضع رئیس جمهور آمریکا در قبال یک کشور عضو پیمان ناتو بوده و قاعدتاً فصل سرد و تازه ای را میان دو کشور آغاز خواهد کرد.
این‌اظهار نظر ترامپ در حالی است که هفته گذشته سه تن از مقامات عالی رتبه آمریکایی به آنکار سفر کردند و در خصوص مشکل ترکیه با کُردها به گفت و گو نشستند، گفت و گویی که با به حضور نپذیرفتن جان‌بولتون مشاور امنیت ملی ترامپ از سوی اردوغان، منجر به عصبانیت غیر مستقیم کاخ سفید شد و واکنش های متفاوتی را به دنبال داشت.
اما این اظهارنظر از جهتی هم غیرمنتظره و هم برخلاف رویه آمریکایی ها با کشورهای هم‌‌پیمانش است، چرا که کُردها در سوریه نه تنها یک نیروی دولتی و رسمی نیستند بلکه از لحاظ سیاسی اتکای حقوقی و سیاسی در سازمان ملل ندارند و این گونه موضع گیری از سوی رئیس جمهور آمریکا می تواند اصل نامتعارفی در سپهر سیاسی و روابط منطقه ای آمریکا با متحدانش ایجاد نماید.
اما حقیقت ماجرا این است که دولت ترامپ و ایالات متحده برای باقی ماندن در این منطقه نیازمند کُردهای سوریه هستند و کُردپرس در گزارش های قبلی خود به واکاوی این سیاست آمریکا پرداخته است. واقعیت این است، حداقل در این برهه زمانی ترامپ و ایالات متحده آمریکا قصد خروج یکباره از سوریه را ندارند. در واقع شفافیتی در بیانات مسئولان آمریکایی وجود ندارد و پیشتر خود آقای ترامپ در توییتی تصمیم خروج از سوریه را اعلام کرد، اما شاهد بودیم که بازیگران عرب منطقه را وارد قضیه نمود و تحت عنوان ائتلاف تعدادی نیروی عربستانی و مصری را در شرق فرات مستقر کرد و پس از گفتگو با مشاورانش اعلام کرد هنوز مهلتی را برای خروج از سوریه ارائه نکرده و قصد دارد آرام آرام از سوریه بیرون بروند. لذا این گونه اظهارات تنها به دلیل ایجاد نوعی موج سیاسی برای یک نوع بده بستان در میان آمریکا و همپیمانانش است.
واقعیت این است، پس از آن که روسیه تبدیل به حافظ اصلی ماندگاری دولت بشار اسد و تثبیت کننده شرایط فعلی جنگ به نفع دولت مرکزی سوریه شد، آمریکا در سیاست تجدید نظر طلبی خود در خصوص ساقط کردن نظام سوریه صرف نظر نموده و با ایجاد راه های دیگری سعی می کند که به دنبال مبحث “کناره گیری مشروط” باشد. قاعدتاً آمریکا به دنبال استفاده از بدیل های سیاسی همچون فاکتور کُردها و جغرافیای تحت کنترل آنها در اثر گذاری برای آینده سوریه است. ترجیح آمریکا پس از پایان عمر جنگ در سوریه، ایجاد نظامی فدرال با تمایل به الگوهای سکولار است و این را تنها به کمک کُردها قابل تحقق می بیند.
در مقابل روسیه تمایل دارد اسد برای یک دوره معین پس از انتخابات آینده سوریه همچنان به عنوان رئیس جمهور در پست خود ابقا شود تا وضعیت نظامی و جنگی سوریه به حالت عادی باز گردد. در سوی دیگر فشار ترکیه به آمریکا، بعنوان یکی از اعضای اصلی ناتو و سرزنش آمریکا در خصوص کمک به نیروهای کُرد سوریه، هر از چند گاهی سیاستمداران آمریکایی را به تکاپو می اندازد تا به ترکیه اطمینان دهند که نمی گذارند کُردها تبدیل به خطری برای ترکیه شوند. به نظر نمی رسد آمریکایی ها بخواهند موقعیت فعلی خود را از دست بدهند و کُردها را از خود برانند و معادلات سوریه را تسلیم روسیه کنند، هر چند در قضیه “منبج” وعده هایی به آنکارا داده اند اما دست کشیدن آمریکا از کُردها به منزله دور شدن آنها از واشتگتن و نزدیکی به کرملین خواهد بود؛ امری که چندی پیش با نارضایتی از معامله آمریکا و ترکیه بر سر منبج، منجر به مذاکراتی میان کُردها و دولت اسد شد. به همین خاطر، به نظر می رسد آمریکا در راهبرد خود قصد ندارد نیروی آزموده و ضد تروری همچون کُردها را در سوریه از دست بدهد و می داند یکی از نیروهای واقعی سوریه در آینده کُردها خواهند بود. چشم انداز آینده آمریکا در سوریه، بر مبنای اصل موازنه و بالانس قدرت خواهد بود.
آمریکا در جهت مهار بلندپروازی های ترکیه در منطقه و نزدیکی بیش از حد به کرملین و ایجاد سدی در برابر حاکمیت سیاسی اسد که نزدیک به ایران و روسیه است، به تجهیز و حمایت از کُردها ادامه خواهد داد و در این راستا سعی خواهد کرد پایگاه های نظامی در شمال سوریه را به عنوان عمق استراتژیک خود مهیای سوریه پس از جنگ سازد. در همین رابطه روسیه نیز پس از تصرف عفرین توسط ترکیه به دنبال دلجویی از کُردها و تقویت رابطه با آنها است.
برخلاف آمریکا، روسیه در حال انجام بازی دوگانه ای با کُردها است؛ از سویی پیمان همکاری با ترکیه منعقد می کند و از سوی دیگر از کُردها به عنوان ساختار مهم سیاسی و اتنیکی در سوریه نام می برد. روسیه از این اقدام دو هدف دارد: نخست، کُردها را برای همکاری با دولت اسد مجاب کند؛ دوم، هر زمان که بخواهد با فشار بر منطقه خودگردان کُردستان سوریه، در پی امتیازگیری باشد. روسیه چون می داند کُردها در غرب فرات شکننده هستند، لذا به عنوان کارت فشار خود از آن استفاده می کند و هر زمان که کُردها نزدیکی بیشتری با آمریکا پیدا کنند از این کارت فشار با کمک دولت مرکزی بهره می برد. اما در نهایت روسیه نیز می داند نمی تواند از توان و موقعیت کُردها و نزدیکی به آمریکا در سوریه غافل شود و این منطقه می تواند پاشنه آشیل نظام آینده سوریه باشد.
