آوای مرز : وقتی سخن از توسعه به میان می‌آید ده ها مدعی و متولی پیدا می کند. انگار این عروس نازپرورده در روزهای داغ وصلت های سیاسی ده ها عاشق پیدا می کند ولی شبانگاهان اجرایی در بستر تنهایی تاریخ می آرامد.
همه مدیران انتخابی و انتصابی عمدتا بدون هیچ برنامه مدونی با شعار پر زرق و برق توسعه پای به عرصه مدیریتی می نهند اما تا کنون دستگاهی برای تولی گری اصلی توسعه و ارکان آن تعریف نشده است. به همین جهت هر کس به فراخور تدبیر و برداشت خود، توسعه را تأویل می‌کند.
روی سخن فعلی با نمایندگان مجلس است که در عمده حوزه های انتخابیه غافل از همه مشکلات عدیده، به شدت درگیر تثبیت یا تقویت پایگاه رای خود هستند، خصوصا که بعضا از جانب دولت و یا مدیران محلی آن مورد کم مهری قرار می گیرند و احساس می کنند مجالی برای جبران سبد رای خود ندارند، در چنین شرایطی برای نجات از این وضعیت بیشتر به شعارهای عوام پسندانه می پردازند.
اصطکاک معمول نمایندگان با دولت های مستقر را در کنار اختلافات نمایندگان استان ها قرار بدهید و اختلاف حوزه های دو نماینده ای و بالاتر را به آنها اضافه کنید آنگاه است که مشاهده می کنید که مدیران یا مدیریت‌ها همانند گندمی در بین سنگ های آسیاب خرد و مچاله می‌شوند و منافع مردم در این بین قربانی تنش‌های پایان ناپذیر نمایندگان تمامیت خواه می گردد.
در تقسیم پست های مدیریت بین نزدیکان و اطرافیان نمایندگان مجلس نه تنها تفاهم و تعاملی وجود ندارد بلکه چالش‌ها و تنش‌ها بر سر این تقسیمات تا جایی است که هر نماینده برای هر پست استانی نفر خود را معرفی می کند. کار تا جایی بالا گرفته که اگر راهکار قانونی وجود می‌داشت، هر اداره ای به تعداد نمایندگان هر استان می بایست مدیرکل داشته باشد!
کمتر نماینده ای فرصت مشارکت و حوصله بحث های تخصصی مجلس را دارد، اما تبحر و تخصص خاصی در عزل و نصب‌ها و تحولات اداری حوزه انتخابیه اش تحت برداشت غلط از وظیفه نظارتی نمایندگی دارد بطوری که اگر اندکی از زمانی که در «هروله» (آمد و شد) بین وزارتخانه ها و سایر ادارات برای تغییر مدیران صرف می کنند، صرف برنامه ریزی کلان توسعه ای کنند، حوزه های انتخابیه آنان گلستان می‌شود. اما دریغ از ذره ای اولویت سنجی نمایندگان مجلس.
به گزارش کردپرس ؛ نمایندگانی که دغدغه اصلی‌شان در حوزه های انتخابیه هم پیشی گرفتن از دیگر مدیران و سرنشین شدن با مدیر ارشد کشوری در خودرو یا بالگرد می باشد. رفتار آنان آدمی را به یاد بازی‌ها و شیطنت‌های کودکان دبستانی می‌اندازد. با توجه به رفتارهای برخی نمایندگان متوجه خواهیم شد که عمده آنان لب به سخن نمی گشایند مگر منافعی از آنان را تامین کند و حرکتی نمی کنند مگر اینکه جایگاه خود را درآن تعریف کنند بنابراین قبل از اینکه نمایندگان توسعه را تفسیر و تعریف کنند باید دید خود نماینده در کجای توسعه منطقه اش قرار دارد.
