آوای مرز / محمد سلیم عباسی : کرونا در حقیقت چیزی جز یک پیام نیست، پیامی که تاکید می‌کند سلامتی بشریت در گرو سلامتی تک تک افراد است … برای همسایه‌ام به جای تاریکی و سیاهی و جهل و خرافه‌های کرونایی، باید نور را آرزو کنم.
می‌گویند؛ اگر برای همسایه‌ات چراغی آرزو کنی، بی‌گمان حوالی خانه تو هم پر نور خواهد شد، این دیدگاه زیبا و انسانی به ما می‌آموزد که انسانها و اجتماعات بشری را نمی‌توان منفک از یکدیگر دانست و رفاه، آسایش و آرامش و امنیت جهان الزاما در رعایت حق و حقوق و سلامتی و خوشبختی همه انسانهاست.
شاید این عبارت مشهور را شما هم شنیده باشید که خوشبختی مثل تلفن است، اگر فقط خودت آنرا داشته باشی و دیگران از آن بی‌بهره باشند به هیچ دردی نمی‌خورد، بله؛ سعادت و رستگاری واقعی ما وقتی رقم می‌خورد که دیگران هم از سعادت و رستگاری بهرمند باشند و بدین صورت لذت واقعی رقم خواهد خورد.
آیا امروزه اگر یک ویروس میکروسکوپی می‌آید و سلامتی و جسم و جان و زندگی ما را تحت‌الشعاع خود قرار می‌دهد، مدرسه، دانشگاه، کسب و کار، تفریح و روابط روزمره و زندگی ما را تعطیل و مختل می‌کند، این پدیده ملموس‌تر و قابل مشاهده‌تر از گذشته نیست؟
کرونا در حقیقت چیزی جز یک پیام نیست، پیامی که تاکید می‌کند سلامتی بشریت در گرو سلامتی تک تک افراد است، پیامی که می‌گوید اگر شعر «بنی آدم اعضای یک پیکرند» را در کتابهای دوران ابتدایی فراموش کرده‌اید، لازم است یک بار دیگر به اشعار سعدی مراجعه کنید و با حافظه‌ای قویتر آنها را بخاطر بسپارید.
کرونا یک ویروس صرف نیست، کرونا یک ایدئولوژی است که سعادت و شقاوت را پدیده‌ای اجتماعی و عمومی می‌نمایاند، کرونا در برابر آموزش، تخصص، مهارت و بهداشت عمومی و توزیع عادلانه شاخص‌های توسعه نمی‌تواند قد علم کند،سر خم می‌کند، راهش را می‌گیرد و میرود. میرود به جایکه خرافه و جهل و نادانی و فردیت و منیّت و جمود فکری وجود دارد، میرود به جایکه انسان هنوز نتوانسته است از مرحله حیوانی عبور کند و در قفس خویشتن تا سرزمین انسانیت فرسنگ‌ها فاصله دارد.
کرونا در مرحله‌ی حیوانی احتکار ماسک و ژل ضد عفونی و الکل و دارو و درمان است، فرار از اجتماع و ساختن برج و باروی فردی و کشیدن حصار بین خود و مردم و طبقه بندی انسانهاست، کرونا در حضیض‌ترین مرحله آن بی‌اعتنایی به درد آدمی است، کرونا تفکر مرزبندی انسان با خطوط نژاد و زبان و رنگ و مذهب است.
دوست عزیز، هرآنچه از بدی و سیاهی که سرایت می‌کند ویروسی جهش یافته از نوع کروناست، فقر می‌تواند نوعی از کرونا باشد، بی‌کاری می‌تواند شکلی از کرونا باشد، اعتیاد فراگیری که در حال سرایت به جوانان و عزیزان ماست دقیقا مدلی جهش یافته از کروناست، طلاق، خیانت، خشونت و تبعیض کروناهای آشکار و پنهانی هستند که جامعه بشری مدتهاست به آنها دچار شده اند.
اما فرق این ویروس جدید با کروناهای قبلی در سرعت عمل آنست، کرونای جدید فقط نشان داد که یک نفر مبتلا به راحتی می‌تواند کل جامعه را به تباهی بکشاند، یک من آلوده کشور و ملتی را آلوده کند و رسیدن به این اصل که «پاکی و سلامت ما و عزیزان ما، در گرو پاکی و سلامتی دیگران و عزیزان آنهاست».
به نقطه اول برمی گردم به جایکه برای همسایه‌ام چراغی آرزو کنم، جایکه به جای تاریکی و سیاهی و جهل و فقر و بی‌کاری و اعتیاد و خشونت و خرافه‌های کرونایی، باید نور را آرزو کنم، علم و آگاهی و مهارت را، محبت و مهربانی و شفقت را، انسانیت و معرفت و پهلوانی و پیروزی را، و آنزمان دیگر تردیدی ندارم که حوالی خانه من هم روشن خواهد بود، روشن از امنیت، از سلامت و از معرفت، برای شکست کرونا همدلی، همراهی و وحدت، بهترین و موثرترین سلاح است.
