آوای مرز / شاهرخ احمدزاده : در نظام اسلامی برونداد و حاصل ۱۲ سال تعلیم و تربیت کودکان و نوجوانان و جوانان باید تربیت انسان‌های مؤمن، خردمند، متفکر و اندیشمند، دانشمند، با نظم، با انصاف، دارای اخلاق اسلامی و در یک کلمه انسان‌های مجاهد و اهل عمل باشد
«سخنرانی مقام معظم رهبری در دیدار تصویری با روسای ومعاونین آموزش و پرورش کشور مورخه ۹۹/۶/۱۱»
درک توسعه یافتگی یک ملت، به معنی فهم میزان پیشرفته بودن نوع فن آوری هایی که آن ها استفاده می کنند یا عظیم بودن کارخانه ها و روبات ها و فنآوری های نصب شده در سطح شهر و ادارات و سیستم های نظامی شان نیست.
بارها شده که افرادی که به کشورهایی مثل ژاپن و دانمارک و آلمان سفر می کنند با تشریح تکنولوژی های موجود در ساختمان ها و فناآوری ها استفاده شده در شهرها و محل های کار و غیره می خواهند درباره “پیشرفته” بودن مثال بیاورند. مثل دوستی که وجود ربات در دستشویی در ژاپن برای تمیز کردن ذوق زده بود.
آیا پیشرفته بودن همیشه در تماشای آخرین خروجی است؟
خیر، پیشرفته بودن در مسیری است که برای رسیدن به این آخرین نتیجه ساخته می شود. این “مسیر” را باید دید، فهمید، یاد گرفت و به شکل بومی ایرانی ساخت.
به نظرم توسعه یافتگی یک کشور را شما اول در دبستان ها و دبیرستان های شان و بعد دانشگاه ها می بینید. این که با چه کتاب های آموزشی قدرتمندی مفاهیم را انتقال می دهند و با چه معلم های با حوصله و عاشقی، این اصول و ارزشها را یاد می دهند و در طول سال ها چه چیزهایی مهمی از دانش آموز و محصل می خواهند. این که چطور و چرا دانشگاه های شان برای کشف نخبگان تلاش می کنند.چگونه دانشجو دانشگاه را نه یک ایستگاه، که جایی که با آن می تواند اتفاقی مهم در اینده کشورش بوجود آورد نگاه می کند.
کشورهای پیشرفته و به زعم خودشان جهان اول، کشورهایی نیستند که ضرورتا فناوری های بالاتر از ما یا کودکانی نخبه تر از ما دارند. آن هایی هستند که خیلی ساده، با کمترین هزینه ها، اول از همه سعی می کنند فرزندان شان را افرادی کنجکاو در برابر مسایل، خلاق در برابر روزمرگی، منظم، مسئولیت پذیر، اهل حرف زدن و استدلال کردن و از همه مهمتر، دارای مهارت های کار گروهی برای رسیدن به نتیجه بار بیاورند.
حال با این وضعیت آموزشی آیا فکر می کنید در آینده می توانند کودکان ایران تولید دانش و اندیشه کنند؟ بارها فکر کرده ام که وطن پرستی، تنها در دفاع از یک سرزمین است؟
حس خیلی از پدرو مادرها و معلم ها و اساتید ایرانی باید این باشد وقتی پای آموزش به میان می آید، گویی وظیفه ای وطن پرستانه است. چرا “کودک” برای ما باید یک «گنج»باشد ؟ چون برای مان اینقدر تربیت کودک مهم است که روی این لوح نانوشته، چیزهای نوشته شود که در خدمت آینده ملت و سرزمین باشد.تحقق هدف تربیت فرزندان شایسته ، عزم راسخ ملی را می طلبد . به یاری آموزش وپرورش میهن مان بشتابیم.
