آوای مرز : نماینده پیرانشهر و سردشت در مجلس طی نامه ای به رییس جمهور ضمن انتقاد از عدم رسیدگی به وضعیت مردم در شهرستان سردشت گفت: شهرستان سردشت از درد بزرگی بنام مهاجرت رنج می برد. داستان مهاجرت در عصر حاضر داستان بی رحمی است، و دریغ و صد دریغ که این داستان در شهر سردشت به یک داستان خانوادگی تبدیل شده است.
کمال حسین پور نماینده مردم پیرانشهر و سردشت در مجلس شورای اسلامی در نامه ای به رییس جمهور نسبت به عدم رسیدگی به مشکلات مردم سردشت انتقاد کرد.
در متن نامه این نماینده به رییس جمهور که در خانه ملت منتشر شده، آمده است؛ جناب آقای رئیس جمهور! امروز می خواهم با شما از درد بزرگی که سال هاست گریبان شهرستان سردشت را می فشارد صحبت کنم. نفس شهرستان سردشت با بمباران شیمیایی حزب بعث عراق به شماره نیفتاد اما این درد بزرگ، نفس این شهرستان همیشه مقاوم را به شماره انداخته است.
جناب آقای رئیس جمهور! جانبازان شیمیایی شهرستان سردشت از سرفه که میهمان همیشگی و ناخوانده آنهاست، از پا نیفتادند، اما آنچه که الان قدم هایشان را سست و لرزان کرده درد بزرگی است که هر روز دامنه آن در این شهرستان، بزرگ و بزرگتر می شود.
شهرستان مقاوم سردشت تنها و مظلوم است، کاش درد این شهرستان همان دردهای همیشگی بود. کاش هنوز دغدغه ی اصلی دلسوزان، بالا بردن شاخص های توسعه ی این شهرستان بود. کاش درد مردم محروم این شهر هنوز آب و برق و گاز و تلفن بود. اما درد این شهرستان دردی بزرگ است. دردی به نام مهاجرت.
جناب آقای رئیس جمهور! مهاجرت داستان عجیبی است. باید از همه چیز دل بکنند، چمدان بردارند و شاید برای آخرین بار، خانه و کوچه و خانواده را نگاه کنند و دور شوند. داستان مهاجرت در عصر حاضر داستان بی رحمی است، و دریغ و صد دریغ که این داستان در شهر سردشت به یک داستان خانوادگی تبدیل شده است. پدر خانواده دست کوچک و بزرگ را می گیرد و راهیِ راهی می شود که پایانش معلوم نیست. او رنج های بی شمار مهاجرت را به جان می خرد تا عرقِ شرم و فقر، در زادگاه خودش بر پیشانی اش ننشیند.
جناب آقای رئیسی! غم حوادثی که برای مهاجران سردشتی در کشورهای دیگر اتفاق می افتد با غم های دیگر تازه می شود و هر روز داغی تازه به داغ دیگر می آویزد. اینها فرزندان شما هستند. نمی توان نسبت به داغ شان بی تفاوت بود مگر خداوند در قرآن کریم خطاب به پیامبر اکرم(ص) که الگو و اسوه ی حسنه است نفرموده« عَزِیزٌ عَلَیْهِ ما عَنِتُّمْ حَرِیصٌ عَلَیْکُمْ بِالْمُؤْمِنِینَ رَؤُفٌ رَحِیمٌ». چرا مسئولان فریاد جوانان سردشتی را نمی شنوند. آستانه تحریک پذیری مسئولان کجاست؟ چرا برایشان کاری نمی کنیم؟ چرا به قول سعدی شیرازی سنگ ها را بسته ایم؟
در چند سال اخیر با بسته شدن معابر مرزی، آمار بیکاری در شهرستان سردشت به طور فزاینده ای افزایش یافته و به تبع آن مهاجرت جوانان هم تشدید شده است. جناب آقای رئیس جمهور چرا از ظرفیت های پرشمار مرزها غافلیم؟ چرا علیرغم تمام پیگیری ها، گذرگاه های مرزی قاسم ره ش و اشکان بازگشایی نمی شوند؟ چرا رویه کولبری برای واردات کالا در گمرک تمرچین پیرانشهر، کیله سردشت و قاسم رش میرآباد فعال نمی شود؟
رئیس جمهور محترم، ساکنان شهرستان سردشت به عنوان اولین شهر قربانی سلاح های شیمیایی در جهان، مرزدارانی غیورند اما درد دارند. جناب آقای رئیس جمهور به درد مردم شهرستان سردشت برسید. شعار دولت شما، دولت مردمی بود. شما سید محرومان هستید. جناب آقای رئیس جمهور به داد مردم سردشت برسید.
کاش می دانستیم روزگاری که به هم نزدیکیم چه بهایی دارد و سفر یعنی چه ؟ و چرا مرغ مهاجر وقت پرواز این چنین سخت به خود می لرزد؟
به گزارش کردپرس، فاصله سردشت با اولین شهر در اقلیم کردستان عراق تنها ۳۵ کیلومتر است، اما فاصله این شهرستان با همسایه داخلی اش یعنی پیرانشهر ۹۰ کیلومتر است ولی سردشت علیرغم اینکه شهرستانی مرزی است اما از مرز درآمدی ندارد و با وجود ۳ بازارچه مرزی کیله (رسمی) و قاسم رش و اشکان (موقت)، از مزیت شهری با گذرگاه های مرزی بی بهره مانده است.
سردشت سال هاست با بیکاری، درد و الم مصدومان شیمیایی سر می کند و مهاجرت پاسخ مردم به این بیکاری و محرومیت ها بوده است. عده ایی برای کارگری به استان های مرکزی ایران می روند و عده ایی دیگر هم راه مهاجرت به خارج از کشور را پیشه می کنند.
به گفته نماینده سردشت و پیرانشهر در مجلس «تنها در سال ١٣٩٩ حدود هزار نفر از شهرستان مرزی سردشت به امید یک زندگی مناسبتر به خارج از کشور مهاجرت کرده‌اند.»
نمونه اش خانواده “ایران نژاد” بودند که با فروش همه اموال و دارایی خود به اروپا مهاجرت کردند اما همه اعضای این خانواده پنج نفره با دو کودک خردسال و یک نوزاد، در کانال مانش بین فرانسه و انگلستان غرق شدند و به مقصد نرسیدند! و مرگشان در دنیا خبر ساز شد.
