آوای مرز / دکتر اسمعیل نبی زاده : شاید فراهم کردن بهترین بستر برای حضور مردم ، شور و اشتیاق آنها برای شرکت در انتخابات مهمترین دغدغه مسئولان برگزارکننده باشد! اینکه چند درصد از مردم پای صندوق های رای می روند مشروعیت در انتخابات تلقی می گردد.
فعال کردن تشکلات مدنی، برنامه های تلویزیونی صدا و سیما ؛ حضور مسئولین در میان مردم و غیره در ایام پیش رو، همه و همه مبین این مهم است. اما آیا پس از ۴ دهه حضور مردم در همه انتخابات ها رغبت مردم ثابت مانده است؟ و این یک سئوال اساسی است که باید با آمار و ارقام به آن پاسخ داد.مشارکت مردم در اولین و دهمین دوره به ترتیب۵۲ و ۶۱درصد بود، که بیشترین مشارکت در دوره پنجم با ۷۱درصد گزارش شده است(کتاب بازیگران و بازیگردانان پارلمان). یکی از تحلیل هایی که تاکنون برای کاهش یا افزایش درصد مشارکت مردم در دوره ها ی مختلف از طرف سیاسیون منتشر شده است ، آمار رد یا تاییدصلاحیت بوده است؛ برخی نیز معتقدند که تاثیر مناسبات قومی در شهرهای کوچک عامل مهمی بر میزان مشارکت در انتخابات مجلس شورای اسلامی می باشد(https://www.khabaronline.ir). حال با این مقدمه باید سئوال کرد پس از ۴ دهه از عمر جمهوری اسلامی ، مردم با چه میزان رغبت پای صندوق های رای حاضر می شوند؟
به گزارش کردپرس ؛ برای پاسخ به این سوال تشریح مثلث مفروضات لازم است که عبارتند از:
فرض اول: میزان مشارکت مردم به حضور قدرتمند جناح های سیاسی بستگی دارد. یکی از مشکلات کنونی کشور با نزیک به ۸۳ میلیون جمعیت وجود ۸۲ حزب ملی و ۳۴ حزب استانی با ۶ جبهه ی سیاسی است، که هر کدام برنامه ای خاص برای اداره کشور دارند، این در حالی است برای کشوری مانند آمریکا با جمعیت ۳۲۵ میلیون نفری تنها دو حزب سیاسی (دموکرات و جمهوریخواه) حضوری فعال در انتخابات دارند. پای صندوق رفتن مردم در ایران بیشتر به دلیل علاقه مندی به انقلاب و نظام است، در حالی که در کشورهای دیگر مردم بخاطر پیروزی حزبشان پای صندوق می روند.
فرض دوم: میزان تبلیغات موثر کاندیداها مردم را پای صندوق اخذ رای می آورد. هرچقدر کاندیداها برنامه های خود را روشن تر و ساده تر توضیح دهند ، تبلیغات آنها موثرتر خواهد بود. ارایه ادعاهای خالی از ظرفیت و توان نمایندگان در مجلس ، مردم را از رفتن به پای صندوق برحذر می دارد. گاهی نمایندگان در تبلیغات خود آنقدر غلو می کنند که رای دهندگان را مشکوک و حتی عاصی می نمایند. همچنین تخریب نامزدهای دیگر به یکی از شگردهای ناجوانمردانه جلب نظر رای دهندگان تبدیل شده است.عدم آشنایی برخی کاندیداها با قوانین و پرسش های نامفهوم و بی ارتباط با موضوع نمایندگی مردم در مجلس شورای اسلامی در برخی جلسات از طرف مستمعین ، فضای مشمئزکننده ای بوجود می آورد.
فرض سوم: جهت گیری مسئولان و میزان خدمت رسانی آنها مشوق حضور مردم در پای صندوق های رای است. هر چقدر مسئولان خادم تر شوند شور و شوق مردم برای حضور در پای صندوق های رای بیشتر خواهد شد.گوش دادن به درد دل مردم موثرترین عامل در جلب نظر و مشارکت مردم در انتخابات است.
سوال دیگر آن است عامل عدم حضور درصد بقیه مردم تا رسیدن به حضور صد درصد چیست؟
برای پاسخ به این سوال می توان مثلث مفروضات فوق را در داخل یک بیضی با فضایی مسموم تصور نمود که به شدت درصد حضور مردم در صحنه ها را تحث تاثیر خود می گذارد که البته تا حدودی هم تا کنون ناموفق بوده است.
و سوال دیگر این است که آیا با وجود تحریم های آمریکا ، عدم اشتغال و بیکاری بالای اقشار تحصیلکرده، تورم و گرانی اجناس ، مسکن ، معیشت و درگیری های بی پایان خاورمیانه، مردم دل و دماغ برای حضور در انتخابات مجلس پیش رو را خواهند داشت؟
برای پاسخ به این سئوال چند شرط را باید مدنظر قرار داد که اگر:
۱-کاندیداها با اخلاص و صرفا با نیت خدمتگذاری وارد صحنه شده باشند.
۲-کاندیداها، میزان ثروت و دارایی خود اعم از دارایی های منقول و غیر منقول (ملک، ساختمان ،ماشین، سرمایه گذاری در پروژه ها و ….را شفاف و بدون کم و کاست با جرات و شهامت شفاها و کتبا اعلام کنند.
۳-کاندیداها منابع مالی خود را برای تبلیغات انتخاباتی شفاها و کتبا اعلام نمایند.
۴-کاندیداها برنامه های خود را جهت کاهش چالش های پیش رو از جمله پدیده های بیکاری، کولبری، تورم ، معضلات ناشی از تعدد بی حد و حساب مراکز آموزش عالی و حذف مراکز بی کیفیت، افت تحصیلی، مشکلات محیط زیست،چالش های بخش کشاورزی، تعطیلی برخی کارخانجات، و غیره و بسیاری از مسایل داخلی و خارجی ارائه دهند.
مردم نیز در پای صندوق های اخذ رای حاضر شده و دین خود را ادا خواهند کرد، شور انتخاباتی خود را به شعور انتخاباتی تبدیل خواهند نمود .
