آوای مرز / شیرین شریفی : این روزها با توجه به تورم حاکم بر جامعه و رشد افسار گسیخته قیمت بسیاری از کالاهای اساسی متاسفانه دستمزد کارگران به هیچ عنوان جوابگوی هزینه های یک زندگی حداقلی نبوده و این امر همواره موجبات نارضایتی این قشر زحمتکش جامعه را به بار آورده است.
با توجه به عدم ثبات در قیمت کالاهای اساسی و افزایش لحظه ای قیمتها، در شرایط حاضر دستمزدی که کارگران دریافت می کنند با خط معیشت و فقر فاصله بسیاری دارد.
در واقع توجه به نرخ تورم ازموضوعات مهم درتعیین حقوق و دستمزد کارگران است که متاسفانه میزان دریافتی کارگران در جامعه بسیار پایین تر از رقم اعلامی برای خط فقر است، امروز کارگران با دستمزد دریافتی خود نمی‌توانند حتی یک هفته از ماه را با این حقوق و دستمزد سپری کنند؛ چراکه گرانی های لحظه ای و نبود کوچکترین ثباتی در قیمت ها اجازه ایجاد تعادل میان دستمزدها و تورم موجود در جامعه را نمی دهد.
زندگی بدون درآمد و زیر خط فقر، با تورمی که افسارگسیخته درحال افزایش است، بی رحمانه زندگی کارگران را مورد هدف قرار داده و متاسفانه قشری که جامعه را به سوی پویایی و تولید هدایت می کند، این روزها درگیر ابتدایی ترین نیازهایی هستند که متاسفانه از دید سیاستگذاران و مدیران مورد غفلت واقع شده که این امر خود می تواند عواقب جبران ناپذیر را برای جامعه به همراه داشته باشد.
به طور معمول دستمزدها در ابتدای هر سال درصدی رشد دارد اما متاسفانه در چند سال گذشته قیمت اقلام خوراکی و سایر هزینه‌ها روز به روز در حال افزایش است و این افزایش قیمت به حدی رسیده که به هیچ عنوان دخل و خرج کارگران با یکدیگر هم‌خوانی ندارد.
بسیاری از آنها از شرایط موجود به تنگ آمده و ادامه مسیر برایشان بسیار دشوار شده و بر حمایت و نگاه ویژه مسئولان به رفع مشکلاتشان تاکید دارند و از آنها می‌خواهند به وعده‌ها اکتفا نکنند و چاره ای اساسی جهت حل مشکلات معیشتی آنها نمایند.
مسئولان دولتی ، نمایندگان مردم در مجلس و بسیاری از تولیدکنندگان کشور باید این نکته مهم و اساسی را در نظر داشته باشند که اقتصاد و تولید جامعه با دستان تلاشگر کارگران این مرز و بوم رونق خواهد گرفت و عدم توجه به این امر مهم می تواند اقتصاد کشور را دچار دگرگونی کند.
گرانی شدید کالاهای اساسی که خود را در تورم سبد معیشت و افزایش ۱۰۰ درصدی هزینه مواد غذایی در طول یک سال گذشته نشان می‌دهد، موجب ایجاد نگرانی اقشار کم درآمد جامعه بویژه قشر کارگر و بسیاری از کارشناسان اقتصادی شده است؛ در شرایطی که دستمزد به اندازه یک هفته از ماه هم کفاف نمی‌دهد، چرا مسئولان راهی برای مهار گرانی‌ها پیدا نمی کنند؟ متاسفانه با افزایش لحظه ای قیمت کالاهای اساسی و به دنبال آن حذف ارز دولتی قدم ها به سمت گرانی و تورم سرسام آور برداشته شده و در این میان افزایش ۱۰۰ درصدی دستمزدها نیز نمی تواند کوچکترین دردی از دردهای کارگران این مرزو بوم را درمان کند.
در نشستی که توسط شورای عالی کار در بهمن ماه سال گذشته برگزار شد نرخ سبد معیشت خانوارهای کارگری با انجام محاسباتی مشخص شد و طبق بررسی های صورت گرفته هزینه سبد معیشت حداقلی خانوارهای کارگری ۸ میلیون و ۹۷۹ هزار و ۸۲۰ تومان و ۵ ریال تعیین شد. با این حساب حداقل هزینه های زندگی یک خانواده ی کارگری در آن برهه زمانی حدود ۹ میلیون تومان تعیین شد و این تعیین حداقل هزینه ها در حالی انجام شد که با گذشت حدود سه ماه از اعلام آن خانواده های کارگری همچنان شاهد افزایش چندین برابری قیمت کالاهای اساسی بوده اند، حال سوال اینجاست که با مشاهده این تورم های لحظه ای در جامعه، آیا این افزایش ۵۷ درصدی حقوق کارگران توانسته زخمی از هزاران زخم این قشر زحمتکش را درمان کند؟ قضاوت با خود شماست…..
