آوای مرز / عبدالسلام معروفی : بمباران هوایی شهرستان پیرانشهر در ۱۷ اسفند سال ۱۳۶۳ لکه ننگی بر تاریخ جنایات رژیم بعثی عراق و همراهانش شد.
شهرستان مرزی پیرانشهر یکی از شهرستانهای جنوبی استان آذربایجان غربی است که کوههای مرتفعی غرب آن را فرا گرفته است و همجوار با سرزمین خاطره های قندیل و حاج عمران است .این شهرستان به علت هم مرز بودن با کشور عراق در شرایط خاص و استراتژیکی ویژه ای از نظر اقتصادی و نظامی قرار دارد، این شهرستان یکصد و بیست هزار نفری به دلیل قرار در مرز ایران و عراق و موقعیت استراتژیکی خاص در ایام دفاع مقدس شاهد عملیاتهای والفجر ۲، کربلای ۷، نصر ۹ و عملیات قادر و کربلای ۲ بوده است که خوشبختانه در همه این عملیاتها مردم غیور و مرزبان و مرزدار این شهرستان توانستند با رشادتها و از خود گذشتگی های وصف ناشدنی خود خصم زبون را به زانو درآورند.
هفدهم اسفندماه سال ۱۳۶۳ شهرستان پیرانشهر روزی ست که مردم این شهرستان با اهداء خون سرخ خود چراغ هدایت این مردم را بسوی استقلال و آزادی روشن نمودند و شعله های یاس و نا امیدی را برای همیشه در دل دشمنان این سرزمین کهن برافراشته کردند مردم پیرانشهر در چنین روزی با مقاومت خود در برابر حملات دشمن ایستادگی و شجاعت را برای نسلهای بعدی انقلاب به ارمغان آورند و اگر امروز آرامش و امنیتی در جامعه ما حکمفرماست دلیلش همان ایستادگی آن روز است.
پیرانشهر شهر کردنشین پر خاطره ، شهر غیرت ، شهر وفاداری ، شهر استقامت ، شهر مظلومیت با مردمانی صبور ، انسانهایی مبارز و شجاع ، قدرشناس نظام و نعمت ولایت که در پاسداشت این تربت پاک، خون مقدس خود را نثار کردند همواره چون نگینی درخشان در تاریخ ۸ سال دفاع مقدس این انقلاب و در آئینه جنگ تحمیلی منور خواهند ماند.
در ۱۷ اسفندماه سال ۱۳۶۳ هجری شمسی در شهرستان پیرانشهر برگ زرین دیگری از افتخارات مردمی این انقلاب بر تاریخ کهنه مظلومیت این شهرستان افزوده شد.روزی که مردم این شهرستان کم کم آماده دل کندن از سردی زمستان سرسخت آن روزهای خود بودند و به قصد هم نوا شدن با طبیعت سراغ فالنامه حافظ می رفتند تا روزهای خوش آینده خود را در فال حافظ تماشا کنند اما گویی که سفیدی برف زمستان قصه ای بس تلخ و ناجوانمردانه برای همشهریان پیرانشهری در دل دارد و زمزمه ی شعر ” زمستان “اخوان ثالث” جایگزین مفهوم فالنامه حافظ می شود و از آن زمان هنو زهم در گوشمان زمزمه میکند که :
هوا بس ناجوانمردانه سرد است ….
وگر دست محبت سوی کس یازی …
به اکراه آورد دست از بغل بیرون…..
که سرما سخت سوزان است….
مرور تاریخ پیرانشهر در ۱۷ اسفندماه سال ۱۳۶۳ نگاه هر انسان آزادیخواهی را به خو جلب میکند و مجبورت میکند تا چند ساعتی را در برگهای تاریخ این سرزمین کهن بیندیشی .۳۴ سال قبل مقارن با ساعت ۳:۳۰ بعدازظهر روز جمعه هفدهم اسفندماه سال ۱۳۶۳ شهرستان پیرانشهر سردی زمستان جای خود را به گرمای آتش و دود و خاکستر داد.
در این تاریخ، جنگنده بمب افکنهای رژیم بعث عراق بیش از ۵۰ نقطه از شهر پیرانشهر از جمله خیابانهای سید قطب شرقی و غربی، خیابان شین آباد، میدان آزادی، منطقه بیمارستان، خیابان شهید بهشتی و… را بمباران و بیش از ۹۰ نفر از هموطنان بی دفاع پیرانشهری را آغشته در خاک و خون کردند و تعداد زیادی را نیز مجروح و زخمی نمودند ، در این میان خانواده هایی بودند که ۱۰ نفر را هم زمان و در یک لحظه تقدیم سربلندی انقلاب کردند و با ایثار و مقاومت خود یکبار ثابت کردند که برای دفاع از ارزشهای انقلاب و رسیدن به آرمانهای مقدس نظام حاضرند که حتی جان و مال خود را نیز فدا کنند.
بمباران هوایی ۱۷ اسفندماه سال ۱۳۶۳ تنها تجاوز وحشیانه رژیم مخلوع صدام نبود بلکه این شهرستان و مردمانش در سالهای متمادی (۶۷-۶۶-۶۵-۶۴-۶۳-۶۲-۶۱ و ۶۰) بیش از ۲۶ بار توسط نیروی هوایی عراق بمباران شد که حاصل آن تقدیم بیش از ۲۰۲ شهید و چندین زخمی و مجروح به دامان انقلاب بود.
اوج بمباران هوایی شهرستان پیرانشهر در مورخ ۶۳/۱۲/۱۷ بود که سردی زمستان را به گرمای شدید مبدل و طی آن ۹۰ نفر از مردم مظلوم و بی دفاع پیرانشهر به خاک و خون کشیده شدند و سفیدی رنگ زمستانی را به سرخی لاله های رنگی شهید و شهادت درآوردند و اکنون همه این حوادث بعنوان برگ زرینی از دوران حیات این مردم غیور در دفتر زمان ثبت شده است.
و امروز ۳۴ سال از آن روز می گذرد و مردمان این شهر هنوز به این مقاومت خود افتخار میکنند که حتی اجازه تصرف یک وجب از خاک میهن خود را به دشمن ندادند.
تهاجم غیرانسانی به شهر پیرانشهر که به شهادت و مجروح شدن و مصدوم شدن مردم بی دفاع آن انجامید، از فجیع ترین و دردناکترین تهاجمات بمباران بود که آثار و پیامدها و آلام و رنج های ناشی از آن بر پیکر مردم مظلوم این شهر همچون زخمی کهنه فراموش نخواهد شد.
