آوای مرز /فردین علیخواه، جامعه شناس می نویسد: کولبری شهری پیچیدگی های کولبری مرزی را ندارد. آنها کمتر زیر چتر حمایت تأمین اجتماعی هستند و پس از مدت کوتاهی گرفتار بیماری های ناشی از نوع شغل شان می شوند. کولبرانی که کسی آنها را نمی بیند!
کولبران فقط در مرزهای این کشور نیستند. کولبران در همین نزدیکی، در کوچه پس کوچه های شهر، هر روز در مقابل چشمان ما کولبری می کنند. به دلیل تردد در داخل کامیون های شیک، دریافت دستمزد و انعام و شاید هم نوشیدن آب میوه خنک پس از اتمام کار، به مشقت و دشواری کار این کولبران شهری؛ آنطور که شایسته است؛ توجهی نمی شود.
به ندرت کولبر شهری دیده ام که زیر چتر حمایت تأمین اجتماعی باشد. آنان کارگران روزمزدی هستند که به دلیل دشواری کارشان، چند سال بیشتر نمی توانند کار یدی انجام دهند و پس از مدت کوتاهی گرفتار بیماری های ناشی از نوع شغل شان می شوند. بسیاری از اینان دستمزد حاصل از کولبری را به طور منظم به خانواده خود در روستاهای مرزی می فرستند.
نکته آن است که حل کولبری مرزی، نیازمند برنامه ها و سیاست های جامع و بلندمدت است که قطعا باید به آن توجه شود. ولی کولبری شهری پیچیدگی های کولبری مرزی را ندارد. مسأله آن است که حداقل با ساخت وسایل مکانیکی کارآمد می توان حمل برخی از وسایل بزرگ منازل مانند یخچال های ساید بای ساید و ماشین های لباسشوئی سنگین را آسان تر کرد تا کولبران شهری مجبور نباشند این وسایل را بر کول خود حمل کنند.
ای مخترعان جوان، ای دانشگاههای صنعتی، ای شرکت های صنعتی ایرانی، آیا می توان وسیله ای ساخت که کولبران شهری بتوانند اثاث خانه را بر روی آن قرار دهند و از طریق راه پله های ساختمان هایی که آسانسور ندارند یا آسانسوری کوچک دارند، این وسایل را به طبقات فوقانی حمل کنند بدون آنکه مجبور باشند آنرا بر کول شان بگذارند؟
