آوای مرز / محمد پاشازاده، گروه تعاملی الف : چهارده ثانیه بیشتر نمی‌گذرد که زن می‌گوید: زَوَّجْتُکَ نَفْسِی فِی المُدَّهِ المَعْلُومَهِ عَلَی المَهْرِ المَعْلُوم…و ادامه می‌دهد: اگر اخلاق‌هایمان به هم خورد، دوباره تمدیدش می‌کنیم.. نمی‌خواهم بین من و زنت تفاوت بگذاری… نمی‌خواهم هر شب پیش من باشی، اما هفته‌ای یک شب باید باشی!
و مرد می‌گوید: چشم! زن ادامه می‌دهد: قول دادی خانه و ماشین برایم بخری..؟! مرد دوباره می‌گوید: چشم! می‌خرم برات.
(بخشی از سکانس ابتدایی فیلم آنچه مردان درباره زنان نمی‌دانند)
ازدواج موقت برای هوس‌بازی و در شرایطی که یک مرد زنی سالم با تمامی شرایط یک همسر را دارد، نه در اسلام و دین توصیه شده و نه از نظر اخلاقی درست است؛ اما اگر مردی زنی بیمار داشته باشد که خودش نیز رضایت به این کار داشته باشد، عیب کار کجاست؟ چند روز پیش که با یکی از دوستان بحث به مشکلات ازدواج جوانان و… رسید، گفتم: فکر می‌کنی کدام جوان بدش می‌آید که ازدواج به موقع کند و تعداد زیاد فرزند هم داشته باشد؟ همه دوست دارند (به جز یک عده معدود با تفکر یا مشکلی خاص!)، اما شرایط اقتصادی اجازه نمی‌دهد؛ خب باید چه کرد؟
اگر جوانی شرایط ازدواج دائمی ندارد و ممکن است به گناهانی مبتلا شود و یا به لحاظ روحی و روانی آسیب‌های جبران‌ناپذیری ببیند، آیا ازدواج موقت و یک رابطه کنترل شده بهتر از پرسه زدن‌های اینترنتی و هرزگی و ارتباط با زنان و دختران متعدد نیست؟ یک‌بار بیاییم در محضر وجدان خود و بدون تعصب و هوای نفس، واقعیات جامعه و مسائل روز جوانان و اجتماع را ببینیم: ازدواج موقت با شرایط خاص، هرزگی و یا فحشا نیست!
ازدواج موقت به غلط، هوی و هوس‌بازی تعریف شده و توسط جامعه و به خصوص زنان و دختران دیده و قضاوت می‌شود؛ اما واقعیت ازدواج موقت، حمایت از زنان بی‌سرپرست و یا کمک به جوانانی است که هم دغدغه سالم زندگی کردن را دارند و هم نمی‌خواهند سمت گناه و روابط نامشروع بروند. ما به لحاظ اخلاقی، حق نداریم که حکم دینی را بر مبنای نظر و یا قضاوت شخصی خودمان تعبیر کنیم و آن را به همه جامعه تعمیم دهیم. ازدواج موقت، حکم دین است و اگر کسی از این حکم برای هوس بازی بهره ببرد، نباید فقط از لحاظ منفی به قضایا نگاه کنیم.
چشم‌ها را باید شست؛ جور دیگر باید دید. به خاطر هوس‌بازی عده‌ای، نباید حلال خدا را حرام کرد. اگر حلال خدا را حرام کنیم و حرام خدا را حلال، خود را نابود کرده‌ایم.دنبال گناه نرویم. از گفتن حلال خدا نترسیم و واقعیات را کتمان نکنیم. درک واقعیات، اولین قدم برای رستگاری هر جامعه‌ای است.
