تن رنجور حلبچه ٣٣ سال پس از بمباران شیمیایی

شهر حلبچە واقع در بخش جنوبی اقلیم کردستان با مرکزیتی فرهنگی و اهمیتی ویژە برای کردها و زادگاه شاعران بزرگی مانند گوران، در تاریخ ۱۶ مارس  ۱۹۸۸ در نهایت درندگی رژیم بعث صدام مورد حملە شیمیایی مرگباری قرار گرفت کە آثار و تبعات آن تا بە امروز و پس از سی و سە سال هنوز ادامە دارد.

با وجود اینکە در آن زمان رژیم صدام ورود نیروهای ایرانی بە این منطقە در پی شکست نیروهای عراقی و استقبال کردها از آنان و همکاری حزب اتحادیه میهنی کردستان را بهانە این حملە عنوان کرد، اما این اقدام غیرانسانی بخشی از سلسلە عملیات نسل کشی انفال بود کە در ۸ مرحلە و در تمام مناطق کردنشین عراق توسط رژیم بعث صدام انجام شدە و بیش از ۲۰۰ هزار تن از شهروندان کرد بی دفاع را قربانی کرد و حملات شیمیایی بارها در این مناطق علیە کردها تکرار شد.

در این حملە بی رحمانە کە پیشتر کاملا برنامە ریزی شدە بود از انواع مواد شیمیایی و گازهای اعصاب مانند وی ایکس ، سارین و تابون، و گاز خردل، استفادە شده و بیش از ۵ هزار نفر از کردهای بی دفاع جان خود را از دست دادە و هزاران تن دیگر در این سال ها با عوارض مصدومیت شیمیایی زندگی کردە و رنج بردە اند.

در این فاجعە، ایران تنها کشور حامی، پناه و یاری دهنده کردهای عراق در مقابل جنایات صدام و به ویژه  بمباران شیمیایی حلبچه بود و به هزاران تن از قربانیان پناه داده و فعالیت خبرنگاران و عکاسان ایرانی موجب انعکاس گسترده بمباران شیمیایی حلبچه در سطح جهان شد.

احمد ناطقی، سعید صادقی و سعید جان‌بزرگی (که به دلیل استنشاق گازهای شیمیایی بعدها جانش را از دست داد) عکاسانی بودند که هم‌زمان با بمباران شیمیایی، در حلبچه بودند و عکس‌های مهمی از قربانیان حلبچه ثبت و فاجعە حلبچە را جهانی کردند.

بسیاری از مصدومین این بمباران شیمیایی از زمان وقوع بمباران تا کنون، در ایران درمان شدە اند و کودکانی نیز کە بە همراه آوارگان حلبچە ای بە ایران آوردە شده و والدین آنان شناسایی نشدند، در آغوش خانوادە های ایرانی جای گرفتە و پرورش یافتە و برخی از آنان در این اواخر موفق بە یافتن خانوادە و بستگان خود در حلبچە شدند و جستجو برای یافتن بسیاری از این کودکان حلبچە  ای در ایران ادامە دارد.

در سی و سومین سالگرد بمباران شیمیایی حلبچە نیز نمایشگاهی از عکس های دیدە نشدە عکاس های ایرانی در حلبچە و سلیمانیە با حضور مقامات اتحادیە میهنی و اقلیم کردستان برگزار شدە و تیمی از پزشکان متخصص ایرانی با سفر بە  حلبچە بیش از ۴۰۰ تن از مصدومین شیمیایی را معاینە و اقدامات درمانی را برای آنان انجام دادند.

با وجود صدمات  جبران ناپذیر و رنج های بیشمار مردم حلبچە و عوارض بمباران شیمیایی کە تا چندین نسل در میان آنان ادامە داشتە و موجب بە دنیا آمدن کودکان معلول و ناقص الخلقە شدە و بسیاری مشکلات دیگر را نیز بە دنبال داشتە است، اما تاکنون دولت عراق و اقلیم کردستان اقدام موثری را برای رسیدگی بە این منطقە و التیام آلام قربانیان و پرداخت خسارت بە آنان انجام ندادە و حلبچە از نظر خدمات رسانی و پیشرفت، محروم نگە داشتە شدە و دولت عراق با وجود اینکە برای پرداخت غرامت بە قربانیان جنایات بعث در دیگر مناطق کشور تلاش کردە، اما هیچ اقدامی را در مورد حلبچە انجام ندادە و حتی حاضر نشدە حلبچە را بە عنوان یک استان بە رسمیت بشناسد و در لایحە بودجە کشوری نیز سهمی جداگانە را برای این استان در نظر نمی گیرد.

حلبچە با وجود سپری شدن سی و سە سال از بمباران شیمیایی و ۱۸ سال از سقوط رژیم بعث هنوز از بسیاری امکانات ضروری محروم بودە و با وجود اینکە بسیاری از ساکنین منطقە از مصدومین شیمیایی هستند، حلبچە فاقد بیمارستان، تجهیزات و کادر درمانی مناسب و لازم برای رسیدگی بە این افراد است و بسیاری از این مصدومین برای پیگیری درمان خود بە ناچار بە خارج از اقلیم و بە ویژە بە ایران روی می آورند.

همچنین بیکاری و سطح فقر در این منطقە در مقایسە با دیگر مناطق اقلیم بیشتر بودە و ترتیب اثری بە درخواست های مکرر ساکنان حلبچە برای رفع مشکلات آن دادە نشدە است.

از سوی دیگر با وجود اثبات اینکە گازهای سمی به‌کار رفته از سوی دولت عراق در حلبچه از سوی برخی دولت‌های غربی به رژیم بعث عراق تحویل داده شده بود و معامله‌گر هلندی فرانس فان آنرات در این مسئله نقش کلیدی داشت، اما هنوز دادگاهی رسمی برای محاکمە طرف هایی کە در این حملە  و تامین سلاح های شیمیایی برای رژیم صدام دست داشتە اند، برپا نشدە و این دادگاه بارها بە تعویق افتادە است.

توییت وزیر امور خارجه کشورمان

به گزارش کرد پرس، محمد جواد ظریف نوشت:

۱۶ مارس سی و سومین سالگرد کشتار شیمیایی در حلبچه است.
برخی مایل به یادآوری ان نیستند- غربی‌هایی که مواد شیمیایی کشنده را برای صدام تهیه کرده اند.
بیش از ۵،۰۰۰ غیرنظامی بی گناه با گاز کشته شدند.
هنوز می خواهید در مورد “رفتار بدخواهانه منطقه‌ای” صحبت کنید؟
شرمتان باد