آوای مرز : شفیع بهرامیان در یادداشتی کوتاه در انتقاد به واکنش های جامعه به مرگ آوای چهار ساله از حجم وسیع غلیان زودگذر احساسات و عواطف و انزجار میلیونی اهالی مجازی می نویسد و معتقد است؛ انتشار فیلم و تصاویر حوادث روح آزار بدون ذکر واقعیت‌های موجود جامعه، تبدیل به سوپاپ خنثی کننده خشم و خواست اجتماعی در باب درمان و پیشگیری از چنین معضلات مزمن و ریشه‌داری است .
پیکر آوا این فعلا آخرین قربانی رسانه‌ای شده اختلافات خانوادگی و بی مهری زن‌پدری، که به پای ثابت نقل و بحث اهالی بی‌شمار مجازی ایرانیان شده بود امروز با حضور چند ده نفر! در روستای زادگاه پدری‌اش به خاک سرد سپرده شد!
قصد تطویل مطلب ندارم و فقط این حجم وسیع از غلیان زودگذر احساسات و عواطف و ابراز همدردی با آوا و تنفر و انزجار میلیونی اهالی مجازستان از زن پدر ( و نه نامادری چراکه مادر مادرست و نا و با ندارد) و تعداد کم شمار مشایعت کنندگان پیکر آوا را در واقعیت مقایسه می‌کنم آنچه که مشخص و واضح است نمایشی از جهت گیری‌های مجازی و فراموشی سریع جنایات و حوادث و روندها و بی‌توجهی کامل به آسیب‌های ریشه‌دار جامعه بدون هیچگونه راهکار و برنامه‌ای برای جلوگیری از عدم تکرار شکنجه و مرگ آواهای امروز و فردا و پس فرداهاست!
رسانه‌ای کردن فیلم و تصویر موردی چنین حوادث روح آزاری بدون ذکر واقعیت‌های موجود جامعه در حوزه چنین آسیبهایی، تبدیل به سوپاپ خنثی کننده خشم و خواست اجتماعی در باب درمان و پیشگیری از چنین معضلات مزمن و ریشه‌داری است که بیش از آنکه خدمتی به قربانیان باشد در خدمت تقلیل واقعیت‌های تلخ اجتماعی به دعواهای شخصی خانوادگی است.
ای کاش پدران و مادران قبل از فرزندآوری تنها فقط ساعتی به چنین مسایلی هم فکر کنند چه اینکه هم اکنون بیش از ۳۵ مورد از ۱۰۰ فقره ازدواج به طلاق منجر می‌شود و متاسفانه حداقل نیمی از این ۳۵ فقره پس از فرزندزایی فیلشان یاد هندوستان طلاق می‌کند! فرزند هر یک از ما می‌تواند “آوا”ی بعدی باشد اگر درست اندیشه نکنیم.
