آوای مرز / * عبدالسلام معروفی :چند روزی است کشور ما هم مثل خیلی از کشورهای دیگر با یک بیماری منحوس ناشناخته بنام “کرونا ویروس” که نه با کسی شوخی دارد و نه اهل تعارف و بده و بستان، درگیر شده و تاکنون جان صدها نفر را در جهان گرفته که سهم کشور ما از این مرگ و فوتی بیش از ۳۰۰ نفر و مبتلا شدن چندهزار نفر می باشد و بدون شک با توجه به قرائن و شواهد و همه مشکلات و کاستی های پیش رو و عدم توجه خود مردم این بحران ادامه داشته باشد و لاجرم باید برخی برنامه ها و اقدامات عملیاتی تر در دستور کار گیرد.در یادداشتی که چند روز قبل با عنوان ” ۲۰ پیشنهاد اساسی برای کنترل و مدیریت کرونا ویروس” منتشر کردم، به برخی از موارد پیش رو اشاره شد؛ ولی به نظر می رسد توجه آنچنانی به آنها نشده و ما هم در جامعه و هم در سیستم اداری با یک ضعف بنیادین فرهنگی و زیرساختاری روبرو هستیم که مضرات این نبود ساختارنظاممند خود باعث افزایش خسارات و طولانی شدن زمان بحران خواهد شد.با این حال در این یادداشت هم به چند دلیل دیگر در خصوص ضرورت مدیریت و ساماندهی بر این بحران اشاره می شود که امیدواریم مورد توجه قرار گیرد.
مهم ترین نکاتی که در این معضل و بحران خودنمایی می کند موضوع اقتصادی و فشارهای مالی می باشد که بر پیکر بی جان و نحیف اقتصاد کشور و مردم وارد آمده است و قبل از کرونا ، بلای جان مردم شده و ضروری است مجلس و “خانه ملت” که این‌روزها در تعطیلی به سر می برد پای کار بیایید و با تصویب طرح های مهم در راستای حذف مالیات ، بیمه ، سودهای بانکی، اختصاص نقدینگی برای خانوارهای کم برخوردار و محروم و طرح های در جهت تامین معاش مردم گام بردارد و از یک طرف با کمک به دولت که در مسیر بخشودگی ها و تسهیل امور اقدام نموده و با اختصاص بودجه از بخش های مختلف در راستای ریشه کنی این بحران فعالیت کند.
بدون شک در حال حاضر کشور در یک بحران اجتماعی و اقتصادی بسر می برد و این بحران ممکن است ماه‌ها به طول بکشد و “مشکلات اقتصادی و معیشتی مردم و احتیاج مبرم به نان شب شان “و برخی از گیرهای مالی و بانکی باعث شده مردم هیچکدام از هشدارها را جدی بگیرند و هر روز شاهد افزایش بی رویه مبتلایان و فوتی ها هستیم و لاجرم باید دولت طرح و بسته حمایتی خاص در نظر بگیرد.
موضوع بعدی عدم “مدیریت واحد بحرانی” در کشور و جدی نگرفتن توسط برنامه ریزان است که خود متولیان و مسوولان امر هنوز یک برنامه ریزی منسجم و منظم برای این بحران در دستور کار قرار نداده و ساختار منسجمی برای این بحران دیده نمی شود.
ساده انگاری و جدی نگرفتن این ویروس و هشدارهای عمومی توسط خود مردم باعث شده تا مردم بدون هیچ گونه واهمه و ترسی در بازارها و اماکن عمومی قدم بردارند و این باعث افزایش بی رویه مبتلایان شده و از یک طرف، نبود برنامه ریزی نظام‌مند رسانه ای در کشور و ساختار ضعیف رسانه و عدم اعتماد مردم به رسانه ها نیز مزید بر علت شده تا مردم کماکان این ویروس را زیاد جدی نگیرند و در قرنطینه نمانند!
استرس و ناهنجاری های اجتماعی و روانی و عدم اعتماد عمومی هم از موارد مهم در افزایش این بحران است که به جد باید مورد توجه متولیان و نهادهای فرهنگی و اجتماعی قرار گیرد که از دلایل درگیری های اجتماعی همین موضوع می باشد که مطمئنا بار روانی ویروس از خود ویروس بیشتر بوده و این خطرناک ترین بخش این بحران است که باید قبل از آنکه به یک “ناهنجاری روانی” و افزایش بحران تبدیل شده ؛ جلوی آن گرفته شود و در راستای افزایش اعتماد عمومی و کاهش استرس اقدام نمود.
با بررسی مطالب فوق و بدنبال بروز شرایط فوق العاده در هر جامعه امری اجتناب ناپذیر است . به همین علت دولت ها و حکومت ها برای مقابله با این حالت و گذر از بحران هایی که حیات جمعی ملت و یا امنیت ملی و اقتصادی یک کشور را تهدید می کند اقدام به صدور قوانین ویژه کرده اند و با توجه به افزایش بی رویه آمار مبتلایان در کشور و جلوگیری از ادامه این بحران پیشنهاد می شود دولت بمدت مشخص و محدود “حالت فوق العاده” اعلام نموده و با یک بسیج عمومی و همگانی و نظام‌مند بیشتری در حوزه درمان و مقابله گام بردارد و اقدامات حین بحران خود را با کمک سایر مجموعه های کشوری از جمله مجلس تشدید بخشد و در جهت اختصاص امکانات و طرح های حمایتی هم جدی تر عمل نموده تا مردم دچار ناهنجاری بیشتری نشده و آن را جدی تر بگیرند و هم این بحران در کوتاه ترین زمان ممکن مدیریت بشود و یک برنامه عمومی تر در راستای مقابله و مدیریت افکار عمومی در دستور کار قرار گیرد، چرا که اگر جدی تر پای کار نباشیم مطمئنا خسارات مالی و معنوی جبران ناپذیر بیشتری بر پیکر نحیف جامعه و اقتصاد کشور وارد خواهد ساخت.
* کارشناس علوم ارتباطات و حقوق عمومی
