آوای مرز : ۲ روز از ۱۷ مرداد روز خبرنگار گذشت ؛ شهادت شهید صارمی بهانه ای شد تا برگی در تقویم شمسی کشورمان بنام ” روز خبرنگار ” نامگذاری شود ؛ کسی که در طول ۳۶۵ روز سال زمان نمی شناسد و شب و روز ندارد ! و همه زندگی خود را با تلی از مشکلات و چالش ها وقف خبر و خبررسانی می کند و بسان شمعی پرفروغ به همگان نور می دهد و خودش می سوزد!
میانگین عمر افراد شاغل در عرصه رسانه و خبر بلحاظ فشارها و استرس ها حداقل ده سال از سایر مشاغل کمتر است ؛ وقتی می گویند خبرنگاری جزو شغل های سخت و زیان آور است چیزی به گزاف نگفته اند ؛ نه امنیت شغلی دارند و نه درآمد آنچنانی و نه از جایگاه حقوقی خاصی برخوردار هستند! در خیلی از موارد و مبانی، دیواری کوتاه تر از دیوار خبرنگاران وجود ندارد! همه مردم و مسئولان از آنها انتظار دارند! اما واویلا اگر نظرات مخاطبین و یا بر اساس انتظارات طرفین نباشد!
در همه جای دنیا از مدرن ترین و پیشرفته ترین کشور تا بی در و پیکرترین آن ، خبرنگاران با مشکلات و رنج های بسیاری دست و پنجه نرم می کنند! در کشور ما هم از لحاظ معیشتی و اجتماعی حال و روز خوشی ندارند! از اون خبرنگار دولتی گرفته تا بخش خصوصی اش ؛ تقریبا حال و روز مشابهی دارند؛ با این تفاوت که خبرنگار بخش خصوصی بدون درآمد فعالیت می کند اما بخش دولتی حداقل ماهیانه چند تومانی برای امرار معاشش می گیرد که خبرنگار بخش خصوصی محروم از همه اون مزایا و پرداختی هاست.
به لحاظ آمارهای غیررسمی در حوزه خبر آذربایجان‌غربی بیشتر از ۳۰۰ نفر فعالیت می کنند ؛ روزنامه نگاران و خبرنگاران بی ادعا و مخلصی که به رغم همه مشکلات، فشارها، تهدیدها، توهین ها، شکایت ها، نداری ها، بی حرمتی ها، بی توجهی ها و بدون حامی شبانه روز در مسیر اطلاع رسانی، آگاهی، تنویر افکار عمومی، فرهنگسازی و خبررسانی فعالیت می کنند.
بدون شک جامعه رسانه ای و خبری هم ایراد و اشکال دارند و گاها در مسیر اطلاع رسانی و خبردهی دچار اشتباه و خطا می شوند ولی قریب به اتفاق فعالین این حوزه افراد نجیب ، فعال ، صادق ، منصف، عادل ، پویا ، پرتلاش، کوشا، ساعی و بی ادعای هستند که همه زندگی و عمر خود را وقف کاری کرده اند که عاشقانه آن را دوست دارند.
قریب به اتفاق صاحب نظران و کارشناسان معتقدند کسانی که در حوزه رسانه و خبر کار می کنند که هم باید “دیوانه و هم عاشق ” باشند؛ و کسی که این دو مولفه را توامان نداشته باشد نمی تواند در این وادی و عرصه گام بردارد چون نه درآمد آنچنانی دارد و نه صاحب جایگاه و هر لحظه با فشار و استرس دست و پنجه نرم می کند.
بهرحال چند صباحی به روز خبرنگار باقی نمانده و امسال کرونا هم مزید بر افزایش مشکلات و علت شده تا بیشترین فشارها هم از لحاظ اقتصادی و هم اجتماعی دامان این قشر را بگیرد، برخی از ادارات و سازمان ها به رسم عادت پیامک تبریکی می فرستند! برخی ها هم اصلا فراموش می کنند خبرنگاری هست و روز خبرنگاری وجود دارد! چند تای هم که انگشت شمار و محدود با یک جلسه و دورهمی دوستانه از تعدادی خبرنگار و رسانه بصورت اختصاصی تجلیل می کنند و برخی از خبرنگاران هم فراموش می شوند!
شاید هفدهم مردادماه بهانه ای برای یادآوری، نکوداشت و تجلیل از قشری باشد که بنام خبرنگار معروف است ؛ اما تکریم، احترام و ارزش به جایگاه قلم و خبرنگار مختص یک روز و ایام خاص نیست و باید سر تعظیم فرود آورد و در مقابل همه تلاش های شبانه روزی و بی ادعای قشری که با کمترین درآمد و امنیت شغلی بزرگترین رسالت آگاهی بخشی زندگی انسان ها و بشر را انجام داده و از پیشرفت ها، توسعه، رعایت منافع ملی امیدآفرینی، عدالت ، مبارزه با فساد و رانت، تقویت اعتماد عمومی، کاهش فاصله بین مردم و مسوولان و بیان مشکلات، دردها و رنج ها و آلام همه اقشار و جریان ها می نویسند و می نویسند تا بسوزند و عمرشان به کوتاهی میانگین عمر یک انسان برسد و بسان شمعی برای دیگران می سوزند و هیچ گلایه ای از وضعیت موجود خود ندارند.
هر چند بزرگداشت مقام شامخ خبرنگار از اوجب واجبات است اما خبرنگار محتاج تجلیل و یک کارت هدیه نیست ؛ مشکلات این قشر حساس باید ریشه ای حل شده و دولت و مسوولان در خصوص بیمه، درآمد، سخت و زیان آور بودن و امنیت شغلی آنها همت گمارند و انتظار می رود رسیدگی به اوضاع قمر در عقرب و آشفته جامعه خبری و رسانه ای به عنوان رکن اساسی توسعه ای و فرهنگسازی در دستور کار متولیان و مسوولین امر قرار گرفته و قبل از آنکه درد مشکلات و فشارها آنها را به حاشیه براند مرهم و درمانی برای زخم های کهنه آنها پیدا کنند
