آوای مرز : در پی مرگ یک خانواده سردشتی همراه سه فرزندشان در کانال مانش در آبهای بین فرانسه و بریتانیا، دکتر احمد غلامی نوشت: « آنچه از غرب به خانواده “ایران نژاد” رسید، مرگی جانکاه در سرزمینی بود که بالهای فراخ فرشتگان نجاتش یارای بیرون کشیدن کسی را از آب ندارند.».
۲۹ اکتبر، یک خانواده کرد سردشتی در آبهای کانال مانش جان خود را از دست دادند. سفری دردناک برای زندگی در جهانی که شاید خانواده “ایران نژاد” مرگ را در آن تصور نمی کردند. سفری برای نامیرا شدن، سفری برای رفاه، سفری برای کار و توسعه، سفری برای زندگی مجدد زیر سقفی فرونیفتادنی در بلاد غرب.
مرگ دردناک یک خانواده و سفری عبث بدون دستیابی به تمام آن فانتزیهایی که آنها را به اعماق ضیافتی کشانید که مرگ برایشان تدارک دیده بود. آنچه در طالع تاریک این خانواده نوشته شده بود، مرگ با اعمال شاقه ای بود که در هر زمان و در هر حال گریبان آنان را می گرفت.
تقدیر خانواده ایران نژاد، نه زندگی در رفاه، بلکه مرگی دردناک در جهانی بود که شاید هنوز هم برای بسیاری همان جهان بدون مرگ باشد.
تصویری که از غرب ساخته ایم، تصویر سرزمین شیر و عسل، تصویر جهان رفاه و نامیرایی، تصویر جهان سرشار از زندگی، در نهایت چیزی نیست جز فانتزی هایی که به میانجی آن فقدان ها و شکاف های حیات اجتماعی خود را به زبان می آوریم.
آنچه از غرب به خانواده ایران نژاد رسید، مرگی جانکاه در سرزمینی بود که بالهای فراخ فرشتگان نجاتش یارای بیرون کشیدن کسی را از آب ندارند.
