آوای مرز : رسول صفری از روزنامه نگاران و فعالان فرهنگی کرمانشاه به بهانه اتفاقات اخیر در قالب مطلبی به ویژگی های رفتاری و مطالبه گری نسل جدید و ضرورت ارایه پاسخ های روشن به آن ها پرداخته است.
پسرم تازه به مدرسه رفته است. اصولا کلاس اول، حال و‌هوای خاصی دارد. ذهن‌‌اش پر از هزاران سوال است و گاهی پرسش‌هایش از حوصله‌ی من، مادر، خواهر و حتی معلم و مادربزرگش فرا‌تر است. پر از شور دانستن و غرق اشتیاق درک دنیای پیرامونی است.
«هیربد» دهه نودی است و دنیایش با دنیای من دهه شصتی خیلی متفاوت است. او می‌پرسد، جسور است و تا یافتن پاسخی قانع‌کننده از پای نمی‌نشیند. این خصلت را قاعدتا از من نیاموخته است. نسل هشتاد و نودی، مطالبه‌گر هستند. ما دهه شصتی‌ها با پیچاندن گوش و گاه تهدید، سریع تغییر رویه می‌دادیم و مطیع می‌شدیم. چشم‌اندازی پیش روی خود نمی‌دیدیم. هنوز عاشقانه در فضای مجازی فیلتر‌شده عکس‌های نوستالژی و کتاب کلاس اولمان را دانلود می‌کنیم و وقتی از خاطرات کودکی‌مان می‌گوییم برق در چشمانمان موج می‌زند. هنوز در کودکی‌هایمان دنبال کودک گمشده‌ی خیال‌مان می‌گردیم. ولی دهه هشتاد و نود با وجود کم سن و سال بودن‌شان جهانی مختص به خودشان را طرح‌ریزی کرده‌اند. نسخه خاصی برای جهان دارند.
درک این موضوع برای ما شاید سخت باشد ولی برای آنها کاملا واضح، صریح و روشن است. مایی که هنوز به پشت سر نگاه می‌کنیم و اینانی که به دوردست‌ها خیره شده‌اند! حرف‌های‌شان در لفافه نیست. برداشت‌شان از این جهان را به راحتی بیان می‌کنند. مادامی که فکر می‌کنیم آنها را با شیوه تربیتی که ما با آن بزرگ شده‌ایم می‌توان کنترل کرد و انسان‌های مطابق میل جامعه‌ای که ساخته‌ایم را تحویل دهیم محکوم به شکست هستیم.
باید با این نسل به توافق برسیم و درک‌شان کنیم. بپذیریم که آنها با عینک نسل خود به جهان نگاه می‌کنند و حاضر نیستند با شرایط دنیای ما نوجوانی و جوانی را بگذرانند. اگر با زور بخواهیم با آنها وارد گفتگو شویم تیری است که به سنگ می‌زنیم و شاید کمانه‌کردنش به آسیب ما بیانجامد.
باید دنیایشان را بفهمیم و با درکی درست و احترامی قابل لمس با نسل جدید که اتفاقا بسیار هم اهل تعامل و گفتگو هستند، سخن برانیم. امروز آشکارا گرفتاری‌های پیش‌روی جامعه نشان از خلاء گفتمانی میان نسل‌هاست. این خلاء فهم خواسته‌ها و باورهای نسل جدید، شکافی ژرف را در دل جامعه ایجاد کرده است. با به کوچه علی‌چپ‌زدن، نمی‌توانیم خودمان را گول بزنیم.
حاکمیت باید این نسل مطالبه‌گر را باور کند و گردن به خواست‌ها و مطالبات آنان بنهد. باید برای تک‌تک سوالات‌شان جواب‌های روشن داشته باشد و بداند با تحکم نمی‌شود ذهن جستجوگرشان را از کنکاش بازداشت. در مقابل سوال‌های صریح آنها باید پاسخ‌هایی روشن داشت. اگر چنین شد جامعه از قدرت جوانی و شور زندگانی در این نسل می‌تواند برای تعالی خود بهره ببرد در غیر این‌صورت روزگار تلخ‌کامی‌ها را باید به چشم دید.
منبع: نقدحال
