آوای مرز / مصطفی داننده- اختتامیه جشنواره فیلم فجر به افتضاح‌ترین شکل ممکن برگزار شد. البته با سابقه‌ای که از مدیران داریم احتمالا در آینده‌ای نه چندان دور مدعی می‌شوند که از جشنواره اسکار و کن به آنها نامه زده‌اند و خواستار انتقال تجربیات‌شان در برگزاری جشنواره فیلم فجر به آنها شده‌اند.
آنقدر جشنواره چهلم پر اشکال بود که لازم به نوشتن در مورد آن نیست. اما نکته‌ای که در اختتامیه به شدت به چشم می‌آمد، عدم رعایت پروتکل‌های بهداشتی بود. گویی اُمیکرون به ماه عسل آمده بود. برخی مهمان‌ها ماسک نزده بودند، همدیگر را در آغوش می‌گرفتند و روبوسی می‌کردند. البته مردان، مردان را و زنان، زنان را!
مردم با دیدن این صحنه‌ها چه خواهند گفت؟ وقتی هیات داوران روی صحنه ماسک نمی‌زنند و برندگان را در آغوش می‌گیرند، بییندگان تلویزیون که نصف مراسم را هم بدون صدا دیده‌اند، ناگفته نماند آنهایی که این مراسم را از آپارات می‌دیدند، صدا داشتند، با خود چه فکر می‌کنند؟
اولین مسئله‌ای که ذهن آنها را درگیر می‌کند این است که ستاد ملی کرونا، ما را مسخره کرده است؟ اگر کرونا این روبوسی بازی چیست؟ اگر کرونا اصلا این جشن چیست؟ مگر نمی‌گویید به پیک ششم رسیده‌ایم، پس چگونه است که همه چیز برقرار است و با روزهای غیر کرونایی هیچ قرفی ندارد؟
با چسباندن دوتا کاغذ که روی صندلی، مشکل کرونای سالن حل می‌شود؟ چرا هیچ‌کدام از مسئولان بهداشتی کشور در مورد عدم رعایت پروتکل‌های بهداشتی که به صورت زنده در حال پخش بود، حرفی نمی‌زند؟ آیا نباید دبیر جشنواره و رئیس سازمان سینمایی و بالاتر از آنها وزیر ارشاد، پاسخگوی شرایط باشد؟
به خدا با این وضع با کرونا مقابله نمی‌کنند. ارتشی با توپ و تانک به ما حمله کرده است و ما ایستاده‌ایم به آنها فحش می‌دهیم و فکر می‌کنیم در برابر مسلسل آنها کارساز است.
با این وضعیت باید هم هر روز آمار مبتلایان به اُمیکرون بیشتر از گذشته شود و شاهد رنگ پاشی قرمز به سراسر کشور باشیم.
البته چه انتظارها داریم ما. وزیر بهداشت همان روزهای که تازه وزیر شده بود به مردم وعده داد که « به امید خدا دهه فجر پایان کرونا در کشور خواهد بود.» درست زمانی که عین‌اللهی از پایان خبر داده بود تازه مردم شاهد یک آغاز بودند.
