نقدی بر یک طرح دیرهنگام ؛ یارانه ها و درونمای اقتصادی ایران

سخن  وزیر کشور  دولت دوازدهم که قطعا از یک پشتیبانی برنامه ای برخوردار می باشد در زمانی می تواند خبری مسرت بخش برای جامعه باشد که جامعه در بسیاری شاخصه ها به خودگردانی و استغنای کافی رسیده باشد و نیازی به استفاده از یارانه نداشته باشد،  ولی با توجه به شرایط موجود که گوش دولتیان آن را نمی شنود آیا چنین اتفاقی در کف جامعه افتاده است؟ درحالی که رئیس کمیته امداد کشور از افزایش ۷۰۰هزار خانوار ظرف سال جاری به خانواده مددجویان این نهاد خدمتی خبر  می دهد ( البته این آمار قبل از برخواستن موج گرانی های اخیر می باشد) شاخصه های زندگی در کشور به شدت دچار دگرگونی شده و خط فقر به بالاترین سطح ممکن در کشور رسیده است. این درحالی است که درسایه اهمال عامه مدیریت، وضعیت عمده مسئولین یا افراد عادی جامعه فاصله می گیرد فساد غیرسیستمی و پراکنده روح جامعه را می آزارد و دولت اشرافی هم همچنان نظاره گری بیش نیست. چه بسا برخی دولتمردان خود درشکل گیری برخی باندهای فساد مالی دست دارد و متاسفانه هرگونه اظهار نظر و یا اعتراضی را سیاسی جلوه می دهند.

فلسفه یارانه ها این بود که هر دهکی از جامعه که به توانمندی رسیدند به میزان همان توانمندی به دهک های غیر توانمند کمک بشود که سطح زندگی عمومی جامعه به هم نزدیک بشود حال معلوم نیست حذف این  سه دهک یارانه جامعه در شرایطی که هیچ اراده ای از طرف دولت بر تولید ثروت ملی وجود ندارد و بیشتر به مصرف ثروت ملی پناه برده اند با چه تفسیری از قانون هدفمندی یارانه ها صورت می گیرد؟ مع الاسف مجلس هم مستاصل تر ازآن است که بتواند حرفی برای گفتن داشته باشد.